Deel 7: Bolivia en beginnetje Peru

Lieve Allemaal,

Tijdens het uploaden van het vorige reisverslag besefte ik dat ik een belangrijke rode draad ben vergeten te indroduceren van mijn tijd in sucre en daarna: De Liefde.

Het was liefde op het eerste gezicht. Toen ik in Sucre aankwam op de vroege morgen reed ze voorbij. Ik ben de kleur van haar metalen omhulsel vergeten maar het gaat mij niet om de kleur, maar om de rondingen. Ze was een beetje aan de oude kant, maar daartegenover stonden wel vele jaren van blijkbaar trouwe dienst. Ik werd verliefd op de Volkswagen Kever.
Er ontstond meteen een plan: ik zou een Kever in mijn bezit krijgen en daarmee mijn Zuid-Amerikaanse avontuur afmaken. De Kever en ik. En wie er verder nog bij in wilde. Ik melde het plan meteen aan mijn ouders, die waren niet dol-enthousiast, de Kever staat bekend om zijn brandstoftank voorin (ongeluk = BOOOOOOM) en slurpende motor. Ook de over de offroadkwaliteiten blijken de meningen verdeeld. Ik besloot mijn ogen en oren open te houden, want Plan Kever was nog niet van de baan! Overigens op dit continent heten de Volksawagen Kevers 'Volkswagen Fusca' dit omdat ze tot 30 jaar geleden uit een Braziliaanse Volkswagenfabriek rolden. Het Braziliaanse (Portugese) woord Fusca betekent letterlijk Kever.

Op een avond liepen Tijn, Sophie en ik op zoek naar een door de Lonely Planet aangeraden restaurant (wat niet meer bleek te bestaan) door Sucre. Stond daar ineens een prachtigexermplaar Volkswagen Fusca met een bordje 'Se Vende' erop en een telefoonnummer. Tijn nam voor mij een foto van het bordje en de volgende dag maakte ik in mijn beste Spaans een Whatsapp-berichtje aan de eigenaar van mijn droomauto. (hoezo nog meer motivatie om mijn spaans te verbeteren!) Vragen van mijn kant waren natuurlijk: staat van onderhoud, bouwjaar en prijs. Het antwoord was vriendelijk, maar teleurstellend. De Fusca was zeer goed onderhouden volgens de eigenaar, hij was zeker 35 jaar oud en de vraagprijs 2800 US Dollars. Dat zou wel een heel dure droom worden. Met stekende pijn in mijn hart berichtte ik de eigenaar dat dat iets boven mijn budget was maar dat ik hem veel succes wenste met de verkoop.

Elke keer als ik daarna in Bolivia, Peru of Colombia een Volkswagen Fusca voorbij zag rijden voelde ik weer hoe graag ik zo'n auto hier wilde hebben. Liefde doet pijn. Of is heel duur.

Tijn en ik waren inmiddels goed aangekomen in Cusco. We waren daar door een random hossel-mannetje van de straat geplukt en in zijn zeer goedkope hostel gestopt. We zouden een privekamer krijgen die we niet kregen en de bedden waren niet bepaald schoon. Maar allá. voor één nachtje kon het wel. We scoorden lekker ontbijt en zijn toen meteen de 'Free Walking Tour Cusco' gaan doen. Dit is een gratis rondleiding door de stad waarbij je na afloop afhankelijk van hoe goed je de tour vond een bedrag aan de gids geeft. Een mooi concept, want de gids is op die manier zeer gemotiveerd om er een prachttour van te maken. We hadden een leuke gids en groep en Cusco is één groot openluchtmuseum, dus meer dan genoeg om te zien. We leerden Inca-muren van Spaanse muren onderscheiden, dronken onze eerste 'pisco sour' (.. and many to come), maakten kennis met inheemse muziekinstrumenten en keken over de stad uit. Al met al waren we erg onder de indruk van Cusco.

Tijdens de tour had een van onze groepsgenoten bedacht dat het leuk zou kunnen zijn om de Maantempel, onderdeel van Sacsayhuaman (een groot inca-complex liggende boven Cusco op de heuvel) die nacht met een bezoek te vereren omdat het volle maan zou worden. In onze Free Walking Tour groep zat een local die voor die nacht wel als gids dienen, hij was er al een aantal keer naar de Maantempel geweest, voor hem was de tempel een belangrijke plek en hij wilde er zelf ook graag een keer met volle maan heen. We spraken af dat wie zin had om mee te komen, om 21 uur zou verzamelen bij de fontein van het centrale plein van Cusco om dan vervolgens door de nacht naar de tempel te lopen. Hoewel het 'door de nacht' 'door de buitenwijken van een grote Zuis-Amerikaanse stad' en 'met mensen die je praktisch niet kent' niet echt het etiket van veilig en ontspannen reizen zou krijgen, waren Tijn en ik ook wel heel nieuwsgierig. Dus omdat geen enkel goed verhaal begint met een groep mensen die bingo spelen, stonden wij om 21 uur te wachten bij de fontein. De anderen waren laat en de dame die het plan had bedacht kwam helemaal niet! Wat over bleef was een clubje van een man of 6 met een lokale gids. We hadden allemaal iets van drank bij ons om aan de goden in de Maantempel te offeren, dus waren we er helemaal klaar voor. We liepen een heel eind door de donkere straten van Cusco. Eerst het toeristische centrum uit, steeds minder restaurants, daarna de buitenwijk door om uiteindelijk de stijle heuvel op te lopen waar het templecomplex achter ligt. Na een stukje door een Eucaliptusbos te hebben gelopen en een paar minuten over een Inca-weg waren we bij de Maantempel. We liepen er eerst omheen, het bestond uit een niet indrukwekkende ruïne op een rotsige heuvel. Maar het ging ook niet om de bebouwing op de heuvel, maar het zou gaan om een een grot, uitgehakte in de heuvel, waar als de maan precies goed stond, het schijnsel er door een gat in het dak precies de grot (tempel) zou verlichten. Ik kon me er niets bij voorstellen, of eigenlijk kon ik me er van alles bij voorstellen, omdat van zo'n beschijving ieders fantasie toch gaat werken?

We liepen naar de top van de heuvel, waar we in het al velle schijnsel van de volle maan naar het gat zochten in het dak van de grot. We vonden het en toen we goed luisterden was er al iemand binnen iets aan het offeren. We besloten daarom eerst naar een andere grot te gaan en daar een ritueel te doen. Het was een smalle vrij diepe grot aan de achterkant van de heuvel. Onze lokale gids leidde het ritueel en legde uit wat we allemaal te doen hadden. Het was interessant om te zien met hoeveel overgave hij het ritueel deed. Hoewel hij behoorlijk westers over kwam en ook lang in Europa had gewoond en gewerkt, was dit geloof en de daarbij horende rituelen erg belangrijk voor hem. We gingen de Pachamama, soort Moeder Aarde God, vereren. Dit deden we door het verbranden van cocablaadjes, het gieten van alcoholosche drank op de grond (eerste slokje voor de Pachamama) en het reinigen van je handen en gezicht met een soort van geparfumeerde olie. Nadat we allemaal het ritueel goed volbracht hadden en de Pachamama helemaal blij met ons was, gingen we 100 meter verderop met zijn allen nog bier en de sterke drank drinken. Na een uurtje zijn we toch nog naar de de grot van de Maantempel gegaan. Die was inmiddels verlaten. Het was een bijzondere plek, het licht van de maan scheen door het gat in het dak op een grote uitgehakte tafel, wat een spookachtig effect gaf. Zelf had ik het wel vrij snel gezien maar Tijn en een andere jongen blijven nog even hangen en waren getuigen van nog een ritueel. Ik begon me buiten wachtend al af te vragen of ze misschien zelf geofferd waren (daar waren de Inca's in Cusco sowieso niet vies van) maar ze kwamen uiteindelijk naar buiten. De Pachamama moet in haar nopjes zijn geweest met zoveel verering. Daarna liepen we terug naar de stad. Een deel van de de groep ging nog uit, maar dat zat er voor ons niet in, de volgende dag zou mijn vader, Edwin, immers arriveren en dan moesten we wel een beetje fit zijn..

De volgende dag stond ik om half 8 op, ging naar de bakker en name een taxi naar het vliegveld. Edwin zou daar om 9 uur arriveren. Echter na ruim een uur te hebben gewacht zonder dat hij uit de gate kwam hobbelen, ging ik toch eens vragen waar zijn vliegtuig bleef. Het bleek dat zijn vliegtuig uit Lima helemaal niet vertrokken was. Eikel. Had ie mij dat niet even kunnen melden? Dus belde ik hem en kreeg hem aan de lijn: hij was inderdaad nog in Lima en hoogstwaarschijnlijk ging zijn vliegtuig wel zo vertrekken waardoor hij om 12 uur in Cusco zou zijn. Ik had niet echt heel veel trek in nog 2 uur wachten op het vliegveld, dus nam ik de taxi terug naar de stad, ging even verhaal halen bij Tijn ("Jemig die ouders van tegenwoordig kunnen ook helemaal niets, had ie dat niet even kunnen doorgeven"), ontbijten en weer naar het vliegveld. En ja hoor! Na een half uurtje wachten was Edwin daar! Het was erg leuk mijn vader weer te zien. Het was toch 9 weken geleden geweest dat hij Tijn en mij samen met de overige leden van de delgatie uit had gezwaaid op Schiphol. Ik was op slag ook niet meer boos over dat hij me voor niets vroeg op had laten staan en naar het vliegveld had laten komen. We namen de taxi naar het centrum van de stad, ontmoetten daar Tijn en gingen samen lunchen. Het hoofdstuk met zijn drieën reizen kon beginnen.

Zo, dat was het weer voor nu. Ik zal snel weer een reisverslag typen.
Het ga jullie goed!

Freek