Deel 9: Arequipa, Ica, Paracas en Lima
Door: freek
Blijf op de hoogte en volg Freek
15 Augustus 2016 | Peru, Lima
Lieve Allemaal,
Alleereest een droeve mededeling, ik ben begonnen met het weghalen van foto's van mijn eerste reisverslagen, omdat ik bij deze blog maar 150 foto´s mag bevatten...
Na weer voor een nacht in Cusco te zijn geweest was het tijd om de rest van Peru te ontdekken. We namen een nachtbus naar Arequipa, een zo duur mogelijke zodat Edwin met zijn been zo veel mogelijk ruimte had. Daar rustten we eerst wat uit in het hostel en gingen daarna bij een Chifa eten. Dat is een restaurant waar men Chinees-Peruaans kookt. Erg lekker. Edwin voelde zich niet zo lekker en besloot ten eerste zijn eten niet op te eten en nog wat meer uit te rusten in het hostel. Tijn en ik gingen de Free Walking Tour doen. Arequipa bleek een heel interessante stad te zijn! Het ligt vrij hoog, met aan een kant een paar vulkanen van rond de 6000 meter die over de stad uitkijken. De stad heeft net als Cusco een erg mooi Spaans koloniaal centrum met daaromheen arme wijken. We hadden de Tour met maar 3 toeristen, waardoor we van alles konden vragen aan de gids. Dat was leuk maar zorgde ervoor dat wel ook wel ons verplicht voelden een extra grote fooi te geven. Des avonds in het hostel voelde Edwin zich alweer beter en dat was maar goed ook, want Tijn en ik hadden besloten op de Pisco-sour-maak-tour te gaan. We hadden nog Peruaanse Pisco over van de nacht in de maantempel in Cusco (Pachamama en wij hadden niet alles opgedronken toen). We kochten de overige ingrediënten: eieren, suiker, limoenen en ijsblokjes. In het hostel was een blender en een soort tang waarmee je makkelijk limoensap uit de limoenen kon werken. Perfect. Eerst mocht Tijn aan de eieren-splitserij, maar nadat hij toch wel een beetje te vaak de dooier ook kapotmaakte besloten we dat limoenen uitpersen meer zijn ding was. Ik was overigens geen haar beter met t splitsen maar wel zo handig om elk nieuw ei in een nieuw bakje te splitsen waardoor de 'collateral damage' minimaal was. Uiteindelijk hadden we genoeg eiwitten en limoensap. Dat doe je in de blender, met ijsblokjes en Pisco en suiker en dat blender je een poosje. Het resultaat was niet meteen briljant. De eerste ronde (wel echt lekker sterk) was te zuur maar toen we bij de tweede ronde (weer 1/3e fles Pisco verder) vroegen of een local ook wilde proeven zei hij dat het erg goede Pisco-sour was!!! Daar waren we blij mee, en bovendien, we waren het ermee eens! Na nog meer Pisco-sour-experimenteren en een lang gesprek met zijn drieën en de local, voornamelijk over politiek (3 dagen later zou de laatste ronde van de presidentsverkiezingen zijn) was het toch echt tijd om iets te eten te gaan zoeken. Edwin had nog niet zoveel trek en Tijn en ik gingen op zoek naar een zo goedkoop mogelijk eettentje. We vonden een met een menu voor €1,50 en gingen er eten. Het eten viel behoorlijk tegen en besloten de volgende keer weer gewoon lekker te eten voor €4 per persoon.
De volgende dag gingen we met zijn drieën naar het museum waar ze Juanita hebben. Dit is een wereldberoemd prachtig geconserveerd meisje wat meer dan 500 jaar geleden door de inca's is geofferd op een van de hoge vulkanen naast Arequipa. Pas vrij recent is het meisje gevonden omdat door een vulkaanuitbarsting een deel van de blijvende sneeuw van de top van de vulkaan smolt en ze uit het ijs kwam. Het was een interessante rondleiding door het museum. We kregen eerst uitleg over de cultuur en de betekenis van de objecten die kwamen kijken bij het offeren van mensen en die bij de geofferde werden achtergelaten. Bij Juanita (en twee andere kinderen die op de berg gevonden zijn) zijn kleine beeldjes gevonden die gemaakt zijn van brons, goud, schelp en zilver. Het waren beeldjes van bijvoorbeeld lama's of goden (in menselijke gedaante). Ook is er een grote hoeveelheid keramiek gevonden en zijn de kleren van met name Juanita uitzonderlijk goed bewaard gebleven: we werden helemaal ingewijd in de mode van meisjes uit hogere milieus in het incarijk. Na alle spullen te hebben bekeken gingen we naar een kamer waar Juanita zat in haar glazen vriezer. Er was niet veel licht omdat ze in de duisternis beter geconserveerd blijft. Maar ze is we extra griezelig in het schemerdonker. Ze is klein, de inca's waren niet zo lang, zit nog in precies de houding hoe ze haar gevonden hebben en is ingepakt in een behoorlijke hoeveelheid ijs. Dit conserveert haar omdat ze altijd in het ijs heeft gezeten op de berg. Haar gezicht zit niet in het ijs en kijkt je aan. Jammer genoeg is het gezicht het minst goed bewaard gebleven omdat ze met haar gezicht omhoog na ontdooiing zo'n 25 dagen in de brandende zon heeft gelegen voor de wetenschappers haar vonden. Pas vrij recentelijk weet men hoe ze aan haar eind is gekomen, want er zijn legio mogelijkheden, toch? Achterlating en doodvriezen, gewurgd door priesters, vergiftigd etc. Ze hebben haar onder een CT-scanner gelegd die liet zien dat de zijkant van haar schedel, zo'n beetje ter hoogte van de slaap gebroken is. Vermoedelijke doodsoorzaak: één harde slag met een stomp voorwerp op de zijkant van het hoofd. Deze veroorzaakt bloedingen in de hersenen resulterend in een snelle dood. Wij zouden waarschijnlijk zeggen dat ze een pechvogel is, maar vermoedelijk was geofferd worden aan de goden een zeer hoog doel voor de inca's. Juanita was vermoedelijk lichamelijk perfect en uit de hogere klassen. Ze heeft het hele stuk van Cusco naar Arequipa gelopen met een gevolg van priesters. Daarna is ze de berg opgeklommen, niet niks om even op Inca-sandalen een 6000+ er te toppen, heeft chicha (maisbier) gedronken en gegeten en is in de ceremonie om het leven gebracht. Waarna de priesters weer tevreden terug konden keren naar Cusco: met deze opoffering konden de goden toch alleen maar goed gestemd raken?
Na Juanita te hebben bezocht gingen Tijn en ik op zoek naar een plek waar we Triple konden eten. Dit is een lokaal gerecht bestaande uit 3 gerechten: soort aardappeltortilla, gefrituurd varkensvlees en gevulde paprika. Na een tijd wandelen vonden we het. Hoewel het wel heel lokaal en authentiek aanvoelde, vonden we het niet erg lekker.
De dag erna gingen we met de bus naar de Colca-canyon. Meeste mensen boeken daar een tour voor, maar omdat we wel een beetje klaar waren met tours na Cusco besloten we op eigen gelegenheid te gaan. Niet de beste keuze: de bus die we namen deed er de hele dag over om bij de Colcakloof te komen. Ongelofelijk. Ondertussen stopten we elke paar km om locals op te laten stappen of uit te laten stappen. Op een gegeven moment kwamen er zelfs een paar dametjes aan boord die hun babylamaatjes in het ruim deden. Eigenlijk keek er niemand van op (arme lama's). Toen we uiteindelijk (na 8 uur) aankwamen bij Capaconde, een dorp aan de rand van de kloof, was het te laat om nog af te dalen. Tijn en ik waren er behoorlijk van uit ons humeur, want we hadden er op geen enkele manier rekening mee gehouden dat een bus er zó lang over zou doen om dit relatief kleine stukje af te leggen. We checkten in in een fijn hostel waar ze een terras met uitzicht op het dak hadden. Er zat verder niemand dus bij zetelden ons daar aan een tafel en hebben de fles Chileense pisco gedronken en een sigaar gedeeld die ik voor mijn verjaardag van Maurits had gekregen en voor zo'n soort gelegenheid bewaard had. Ondertussen praatten we over hoe verschillende mensen die wij allemaal kennen in het leven staan en over onze opvoeding en middelbare school. Interessant omdat Tijn en ik op de lagere school nog redelijk op elkaar leken maar we op de middelbare school een heel verschillende tijd en ontwikkeling door lijken hebben gemaakt. Na uren kletsen was het toch tijd om iets te eten. We zijn naar het restaurant in het hostel gegaan waar we heerlijke pisco-maracuya, pisco-sterfruit en wijn hebben gedronken en ze lekkere pizza bleken te hebben.
De dag erna zijn Tijn en ik vroeg opgestaan, om 6.20 uur zaten we aan het ontbijt. Daarna zijn Tijn en ik een stuk de Colca Kloof afgedaald, dit is met 3200 meter een van de diepste kloven ter wereld. Ter vergelijking, de Grand Canyon in de VS is maar half zo diep. Maar we waren van de 700 meter die we die ochtend afdaalden en weer omhoog liepen niet heel erg onder de indruk. We wanden van de kloof zijn veel minder stijl dan die van de Grand Canyon en dat maakt het een stuk minder spectaculair. Aan het eind van de ochtend kwamen we terug in het hostel, waar we een (snellere) bus naar Arequipa namen en die avond een nachtbus naar Nazca.
Na slecht te hebben geslapen op de nachtbus naar Nazca, hebben we meteen via een mannetje van de busmaatschappij de activiteit geboekt die iedereen doet in Nazca: vliegen over de Nazca-lijnen. Dit zijn enorme figuren in de woestijn, gemaakt door de bovenste laag woestijnzand af te schrapen waardoor de onderliggende lichtere laag zichtbaar wordt. De enorme figuren die zich eigenlijk alleen vanuit het vliegtuig goed laten zien en beelden dieren, magische wezens en abstracte vormen uit. We werden naar het vliegveldje gereden waar we in een Cessna mochten plaatsnemen. Dit is een heel klein 5 persoons vliegtuigje. Maar het was windstil en het voelde erg veilig. Ik vond het echt totaal al de ervaring waard om een keer in zo'n vliegtuigje te hebben gezeten! Vervolgens vlogen we in 30 minuten over de figuren heen. Het was erg spectaculair, met name ook omdat het vliegtuigje eerst naar de ene kant kantelde en de gids uitleg gaf aan passagiers aan de ene kant van het vliegtuig, om vervolgens om te draaien en over de andere kant te kantelen en de andere zijde van het vliegtuig van informatie over de figuren te voorzien. Maar ook de figuren zelf zijn bijzonder. Ze hebben iets mysterieus omdat er over de beschaving die ze achter lieten erg weinig informatie beschikbaar is. De figuren zijn tussen 500 voor Chr en 500 na Chr door de Nazca-cultuur aangebracht (en ja, de cultuur is natuurlijk later naar deze Nazca-lijnen vernoemd) en zijn groot: de grootsten hebben een doorsnede van meer dan 200 meter. Wij hebben nu de mogelijkheden om ze vanuit een vliegtuigje te bekijken maar het is totaal onduidelijk hoe dit (primitieve) volk deze lijnen in de woestijn zo kaarsrecht en precies heeft kunnen aanbrengen zodat al deze figuren gevormd zijn. Erg indrukwekkend. En erg leuk om met Tijn en Edwin te delen.
Terug op de grond hebben we de eerste foto's van ons vliegavontuur naar Nederland gestuurd en zijn we doorgereisd naar Ica. Dit was nog 2,5 uur met de bus. Daar aangekomen eerst even uitgerust en toen zijn Tijn en ik meteen op sandboard-tour gegaan. We zijn de woestijn in gegaan met een soort sandbuggy, een 4 wielig auto-ding waar plek voor 9 personen en een chauffeur is en waarmee je rond kunt racen in de woestijn. Dit was echt supervetcool! Onze chauffeur was echt een idioot, in de zin van dat hij echt mega hard over de zandduinen en de dalen van de woestijn heen croste. Het was echt alsof we in een achtbaan zaten. Na zo'n half uurtje rondcrossen zijn we van een paar erg hoge (tot 200 meter) zandduinen afgesnowboard (erg leuk, Tijn kan goed snowboarden dus bij hem zag t er ook echt chique uit) waarna we nog naar de zonsondergang hebben gekeken in de woestijn en we terug zijn gekeerd naar Ica. Wat een dag!
De dag erna hebben we erg rustig aan gedaan. Om 12 uur ontbeten in de stad en daarna op pisco-wijn tour in de omgeving van Ica. Ica staat bekend om zijn lekkere wijnen, echter vonden we deze niet op de tour. We proefden op de eerste boerderij echt veel te zoete rosé achtige wijn en op de tweede, welke tevens een soort museumpje was, erg lekkere pisco. Hoewel het een leuk uitstapje was, en we behoorlijk wat alcohol binnen hadden gekregen, was het niet wat we hadden verwacht van één van de betere wijngebieden Peru. Een reden om nog eens terug te komen en op zoek te gaan naar de echt goede wijnen ;)
Die avond aten we weer in een Chifa. Op de tv in het restaurantje was de uitslag van de verkiezingen in volle gang. Het ging bijna gelijk op, maar de kandidaat die wij wilden laten winnen (omdat ie iets kundiger en iets minder de dochter van de oude dictator was dan de andere) stond voor met 51 versus 49 procent van de stemmen. De uiteindelijke uitslag won hij maar met miniem verschil van 40.000 stemmen: 50,12%. De volgende ochtend weer redelijk vroeg op, we gingen met een tour naar Paracas. Dit zijn een paar eilanden voor de kust van Peru en wordt wel als mini-Galapagos gezien. We werden er in een bootje gepropt en gingen met 40 andere touristen meeuwen, zeeleeuwen en pinguïns gekijken. Ik vond het leuk (Tijn vond het erg leuk omdat hij (eindelijk!) een pinguïn zag) maar toch ook wel heel massaal. Het kwam niet echt binnen. Daarna nog wat getourd door de woestijn en in de zee gezwommen. Lekker.
De dag erna zijn we doorgereisd naar de hoofdstad Lima. Het was Edwins laatste avond en we gingen heerlijk feestelijk uit eten. We blikten wat terug op de reis die we met zijn drieën hadden gemaakt en trokken eigenlijk de conclusie dat vooral Cusco heel goed was geweest, maar het gedeelte erna ook iets fragmentarisch had gehad. Juist omdat we zo veel verschillende dingen in zo'n korte tijd hebben gedaan, hadden we er veel minder van genoten. Maar... het was wel een spectaculaire reis geweest en we hadden een hele hoop mooie foto's!
De volgende ochtend gingen we met zijn drieën naar het internationale vliegveld, daar dronken we de laatste twee goede koppen koffie en lieten we Edwin achter in een onvervalste Zuid-Amerikaanse rij: lang en langzaam en nee, een extra incheckbalie openen behoord niet tot de mogelijkheden...
Tijn en ik keerden terug naar het centrum van Lima, waar wij een nachtbus boekten naar een bergketen in het noorden van Peru: Huaraz. Maar hier zal ik binnenkort over schrijven!
Tot snel,
Liefs,
Freek
Alleereest een droeve mededeling, ik ben begonnen met het weghalen van foto's van mijn eerste reisverslagen, omdat ik bij deze blog maar 150 foto´s mag bevatten...
Na weer voor een nacht in Cusco te zijn geweest was het tijd om de rest van Peru te ontdekken. We namen een nachtbus naar Arequipa, een zo duur mogelijke zodat Edwin met zijn been zo veel mogelijk ruimte had. Daar rustten we eerst wat uit in het hostel en gingen daarna bij een Chifa eten. Dat is een restaurant waar men Chinees-Peruaans kookt. Erg lekker. Edwin voelde zich niet zo lekker en besloot ten eerste zijn eten niet op te eten en nog wat meer uit te rusten in het hostel. Tijn en ik gingen de Free Walking Tour doen. Arequipa bleek een heel interessante stad te zijn! Het ligt vrij hoog, met aan een kant een paar vulkanen van rond de 6000 meter die over de stad uitkijken. De stad heeft net als Cusco een erg mooi Spaans koloniaal centrum met daaromheen arme wijken. We hadden de Tour met maar 3 toeristen, waardoor we van alles konden vragen aan de gids. Dat was leuk maar zorgde ervoor dat wel ook wel ons verplicht voelden een extra grote fooi te geven. Des avonds in het hostel voelde Edwin zich alweer beter en dat was maar goed ook, want Tijn en ik hadden besloten op de Pisco-sour-maak-tour te gaan. We hadden nog Peruaanse Pisco over van de nacht in de maantempel in Cusco (Pachamama en wij hadden niet alles opgedronken toen). We kochten de overige ingrediënten: eieren, suiker, limoenen en ijsblokjes. In het hostel was een blender en een soort tang waarmee je makkelijk limoensap uit de limoenen kon werken. Perfect. Eerst mocht Tijn aan de eieren-splitserij, maar nadat hij toch wel een beetje te vaak de dooier ook kapotmaakte besloten we dat limoenen uitpersen meer zijn ding was. Ik was overigens geen haar beter met t splitsen maar wel zo handig om elk nieuw ei in een nieuw bakje te splitsen waardoor de 'collateral damage' minimaal was. Uiteindelijk hadden we genoeg eiwitten en limoensap. Dat doe je in de blender, met ijsblokjes en Pisco en suiker en dat blender je een poosje. Het resultaat was niet meteen briljant. De eerste ronde (wel echt lekker sterk) was te zuur maar toen we bij de tweede ronde (weer 1/3e fles Pisco verder) vroegen of een local ook wilde proeven zei hij dat het erg goede Pisco-sour was!!! Daar waren we blij mee, en bovendien, we waren het ermee eens! Na nog meer Pisco-sour-experimenteren en een lang gesprek met zijn drieën en de local, voornamelijk over politiek (3 dagen later zou de laatste ronde van de presidentsverkiezingen zijn) was het toch echt tijd om iets te eten te gaan zoeken. Edwin had nog niet zoveel trek en Tijn en ik gingen op zoek naar een zo goedkoop mogelijk eettentje. We vonden een met een menu voor €1,50 en gingen er eten. Het eten viel behoorlijk tegen en besloten de volgende keer weer gewoon lekker te eten voor €4 per persoon.
De volgende dag gingen we met zijn drieën naar het museum waar ze Juanita hebben. Dit is een wereldberoemd prachtig geconserveerd meisje wat meer dan 500 jaar geleden door de inca's is geofferd op een van de hoge vulkanen naast Arequipa. Pas vrij recent is het meisje gevonden omdat door een vulkaanuitbarsting een deel van de blijvende sneeuw van de top van de vulkaan smolt en ze uit het ijs kwam. Het was een interessante rondleiding door het museum. We kregen eerst uitleg over de cultuur en de betekenis van de objecten die kwamen kijken bij het offeren van mensen en die bij de geofferde werden achtergelaten. Bij Juanita (en twee andere kinderen die op de berg gevonden zijn) zijn kleine beeldjes gevonden die gemaakt zijn van brons, goud, schelp en zilver. Het waren beeldjes van bijvoorbeeld lama's of goden (in menselijke gedaante). Ook is er een grote hoeveelheid keramiek gevonden en zijn de kleren van met name Juanita uitzonderlijk goed bewaard gebleven: we werden helemaal ingewijd in de mode van meisjes uit hogere milieus in het incarijk. Na alle spullen te hebben bekeken gingen we naar een kamer waar Juanita zat in haar glazen vriezer. Er was niet veel licht omdat ze in de duisternis beter geconserveerd blijft. Maar ze is we extra griezelig in het schemerdonker. Ze is klein, de inca's waren niet zo lang, zit nog in precies de houding hoe ze haar gevonden hebben en is ingepakt in een behoorlijke hoeveelheid ijs. Dit conserveert haar omdat ze altijd in het ijs heeft gezeten op de berg. Haar gezicht zit niet in het ijs en kijkt je aan. Jammer genoeg is het gezicht het minst goed bewaard gebleven omdat ze met haar gezicht omhoog na ontdooiing zo'n 25 dagen in de brandende zon heeft gelegen voor de wetenschappers haar vonden. Pas vrij recentelijk weet men hoe ze aan haar eind is gekomen, want er zijn legio mogelijkheden, toch? Achterlating en doodvriezen, gewurgd door priesters, vergiftigd etc. Ze hebben haar onder een CT-scanner gelegd die liet zien dat de zijkant van haar schedel, zo'n beetje ter hoogte van de slaap gebroken is. Vermoedelijke doodsoorzaak: één harde slag met een stomp voorwerp op de zijkant van het hoofd. Deze veroorzaakt bloedingen in de hersenen resulterend in een snelle dood. Wij zouden waarschijnlijk zeggen dat ze een pechvogel is, maar vermoedelijk was geofferd worden aan de goden een zeer hoog doel voor de inca's. Juanita was vermoedelijk lichamelijk perfect en uit de hogere klassen. Ze heeft het hele stuk van Cusco naar Arequipa gelopen met een gevolg van priesters. Daarna is ze de berg opgeklommen, niet niks om even op Inca-sandalen een 6000+ er te toppen, heeft chicha (maisbier) gedronken en gegeten en is in de ceremonie om het leven gebracht. Waarna de priesters weer tevreden terug konden keren naar Cusco: met deze opoffering konden de goden toch alleen maar goed gestemd raken?
Na Juanita te hebben bezocht gingen Tijn en ik op zoek naar een plek waar we Triple konden eten. Dit is een lokaal gerecht bestaande uit 3 gerechten: soort aardappeltortilla, gefrituurd varkensvlees en gevulde paprika. Na een tijd wandelen vonden we het. Hoewel het wel heel lokaal en authentiek aanvoelde, vonden we het niet erg lekker.
De dag erna gingen we met de bus naar de Colca-canyon. Meeste mensen boeken daar een tour voor, maar omdat we wel een beetje klaar waren met tours na Cusco besloten we op eigen gelegenheid te gaan. Niet de beste keuze: de bus die we namen deed er de hele dag over om bij de Colcakloof te komen. Ongelofelijk. Ondertussen stopten we elke paar km om locals op te laten stappen of uit te laten stappen. Op een gegeven moment kwamen er zelfs een paar dametjes aan boord die hun babylamaatjes in het ruim deden. Eigenlijk keek er niemand van op (arme lama's). Toen we uiteindelijk (na 8 uur) aankwamen bij Capaconde, een dorp aan de rand van de kloof, was het te laat om nog af te dalen. Tijn en ik waren er behoorlijk van uit ons humeur, want we hadden er op geen enkele manier rekening mee gehouden dat een bus er zó lang over zou doen om dit relatief kleine stukje af te leggen. We checkten in in een fijn hostel waar ze een terras met uitzicht op het dak hadden. Er zat verder niemand dus bij zetelden ons daar aan een tafel en hebben de fles Chileense pisco gedronken en een sigaar gedeeld die ik voor mijn verjaardag van Maurits had gekregen en voor zo'n soort gelegenheid bewaard had. Ondertussen praatten we over hoe verschillende mensen die wij allemaal kennen in het leven staan en over onze opvoeding en middelbare school. Interessant omdat Tijn en ik op de lagere school nog redelijk op elkaar leken maar we op de middelbare school een heel verschillende tijd en ontwikkeling door lijken hebben gemaakt. Na uren kletsen was het toch tijd om iets te eten. We zijn naar het restaurant in het hostel gegaan waar we heerlijke pisco-maracuya, pisco-sterfruit en wijn hebben gedronken en ze lekkere pizza bleken te hebben.
De dag erna zijn Tijn en ik vroeg opgestaan, om 6.20 uur zaten we aan het ontbijt. Daarna zijn Tijn en ik een stuk de Colca Kloof afgedaald, dit is met 3200 meter een van de diepste kloven ter wereld. Ter vergelijking, de Grand Canyon in de VS is maar half zo diep. Maar we waren van de 700 meter die we die ochtend afdaalden en weer omhoog liepen niet heel erg onder de indruk. We wanden van de kloof zijn veel minder stijl dan die van de Grand Canyon en dat maakt het een stuk minder spectaculair. Aan het eind van de ochtend kwamen we terug in het hostel, waar we een (snellere) bus naar Arequipa namen en die avond een nachtbus naar Nazca.
Na slecht te hebben geslapen op de nachtbus naar Nazca, hebben we meteen via een mannetje van de busmaatschappij de activiteit geboekt die iedereen doet in Nazca: vliegen over de Nazca-lijnen. Dit zijn enorme figuren in de woestijn, gemaakt door de bovenste laag woestijnzand af te schrapen waardoor de onderliggende lichtere laag zichtbaar wordt. De enorme figuren die zich eigenlijk alleen vanuit het vliegtuig goed laten zien en beelden dieren, magische wezens en abstracte vormen uit. We werden naar het vliegveldje gereden waar we in een Cessna mochten plaatsnemen. Dit is een heel klein 5 persoons vliegtuigje. Maar het was windstil en het voelde erg veilig. Ik vond het echt totaal al de ervaring waard om een keer in zo'n vliegtuigje te hebben gezeten! Vervolgens vlogen we in 30 minuten over de figuren heen. Het was erg spectaculair, met name ook omdat het vliegtuigje eerst naar de ene kant kantelde en de gids uitleg gaf aan passagiers aan de ene kant van het vliegtuig, om vervolgens om te draaien en over de andere kant te kantelen en de andere zijde van het vliegtuig van informatie over de figuren te voorzien. Maar ook de figuren zelf zijn bijzonder. Ze hebben iets mysterieus omdat er over de beschaving die ze achter lieten erg weinig informatie beschikbaar is. De figuren zijn tussen 500 voor Chr en 500 na Chr door de Nazca-cultuur aangebracht (en ja, de cultuur is natuurlijk later naar deze Nazca-lijnen vernoemd) en zijn groot: de grootsten hebben een doorsnede van meer dan 200 meter. Wij hebben nu de mogelijkheden om ze vanuit een vliegtuigje te bekijken maar het is totaal onduidelijk hoe dit (primitieve) volk deze lijnen in de woestijn zo kaarsrecht en precies heeft kunnen aanbrengen zodat al deze figuren gevormd zijn. Erg indrukwekkend. En erg leuk om met Tijn en Edwin te delen.
Terug op de grond hebben we de eerste foto's van ons vliegavontuur naar Nederland gestuurd en zijn we doorgereisd naar Ica. Dit was nog 2,5 uur met de bus. Daar aangekomen eerst even uitgerust en toen zijn Tijn en ik meteen op sandboard-tour gegaan. We zijn de woestijn in gegaan met een soort sandbuggy, een 4 wielig auto-ding waar plek voor 9 personen en een chauffeur is en waarmee je rond kunt racen in de woestijn. Dit was echt supervetcool! Onze chauffeur was echt een idioot, in de zin van dat hij echt mega hard over de zandduinen en de dalen van de woestijn heen croste. Het was echt alsof we in een achtbaan zaten. Na zo'n half uurtje rondcrossen zijn we van een paar erg hoge (tot 200 meter) zandduinen afgesnowboard (erg leuk, Tijn kan goed snowboarden dus bij hem zag t er ook echt chique uit) waarna we nog naar de zonsondergang hebben gekeken in de woestijn en we terug zijn gekeerd naar Ica. Wat een dag!
De dag erna hebben we erg rustig aan gedaan. Om 12 uur ontbeten in de stad en daarna op pisco-wijn tour in de omgeving van Ica. Ica staat bekend om zijn lekkere wijnen, echter vonden we deze niet op de tour. We proefden op de eerste boerderij echt veel te zoete rosé achtige wijn en op de tweede, welke tevens een soort museumpje was, erg lekkere pisco. Hoewel het een leuk uitstapje was, en we behoorlijk wat alcohol binnen hadden gekregen, was het niet wat we hadden verwacht van één van de betere wijngebieden Peru. Een reden om nog eens terug te komen en op zoek te gaan naar de echt goede wijnen ;)
Die avond aten we weer in een Chifa. Op de tv in het restaurantje was de uitslag van de verkiezingen in volle gang. Het ging bijna gelijk op, maar de kandidaat die wij wilden laten winnen (omdat ie iets kundiger en iets minder de dochter van de oude dictator was dan de andere) stond voor met 51 versus 49 procent van de stemmen. De uiteindelijke uitslag won hij maar met miniem verschil van 40.000 stemmen: 50,12%. De volgende ochtend weer redelijk vroeg op, we gingen met een tour naar Paracas. Dit zijn een paar eilanden voor de kust van Peru en wordt wel als mini-Galapagos gezien. We werden er in een bootje gepropt en gingen met 40 andere touristen meeuwen, zeeleeuwen en pinguïns gekijken. Ik vond het leuk (Tijn vond het erg leuk omdat hij (eindelijk!) een pinguïn zag) maar toch ook wel heel massaal. Het kwam niet echt binnen. Daarna nog wat getourd door de woestijn en in de zee gezwommen. Lekker.
De dag erna zijn we doorgereisd naar de hoofdstad Lima. Het was Edwins laatste avond en we gingen heerlijk feestelijk uit eten. We blikten wat terug op de reis die we met zijn drieën hadden gemaakt en trokken eigenlijk de conclusie dat vooral Cusco heel goed was geweest, maar het gedeelte erna ook iets fragmentarisch had gehad. Juist omdat we zo veel verschillende dingen in zo'n korte tijd hebben gedaan, hadden we er veel minder van genoten. Maar... het was wel een spectaculaire reis geweest en we hadden een hele hoop mooie foto's!
De volgende ochtend gingen we met zijn drieën naar het internationale vliegveld, daar dronken we de laatste twee goede koppen koffie en lieten we Edwin achter in een onvervalste Zuid-Amerikaanse rij: lang en langzaam en nee, een extra incheckbalie openen behoord niet tot de mogelijkheden...
Tijn en ik keerden terug naar het centrum van Lima, waar wij een nachtbus boekten naar een bergketen in het noorden van Peru: Huaraz. Maar hier zal ik binnenkort over schrijven!
Tot snel,
Liefs,
Freek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
