Deel 8: Cusco en de Inca Trail

Lieve Allemaal,

Zo, een nieuw hoofdstuk in de reis! Tijn en ik hadden namelijk in eens mijn stoere wereldverkennende maar door een ski-ongeval nog behoorlijk minder valide wandelende 63 jaar jonge vader bij ons! De dag dat hij aankwam heb ik hem meteen zijn verjaardagscadeau gegeven: een 3 jaar oude fles Pisco die ik ruim een maand lang achter mij aan in mijn rugzak had gesleept. Hij was er erg blij mee en we hebben hem op de kamer in het hostel meteen geproeft....Lekker!

De dag erna zijn we meteen de Inka-cultuur ingedoken. Want naast dat Edwin het leuk vond om mij op te zoeken was het voor hem een lang gekoesterde wens de Inca-ruïnes te bekijken die hij kende uit de verhalen van zijn jeugd. We boekten een tour waarin we de Heilige Vallei gingen bezoeken. Normaal gesproken bezoek je met een dagtour 3 ruïnes, maar het maximalisme is ons ook niet vreemd: wij boekten een tour waarbij we 4 ruïnes en een zoutwingebied bezochten. Ik moet zeggen, het was erg indrukwekkend! In Cusco zijn eigenlijk alle Inca-gebouwen door de Spanjaarden afgebroken en de stenen hergebruikt om kerken en andere Spaanse gebouwen te maken, waardoor het moeilijk is om een voorstelling te maken van de bouwstijl van de Inca's. In de Heilige Vallei zijn de gebouwen ook grotendeels verwoest, maar omdat de Spanjaarden er (meestal) niet iets anders, zoals een afzichtelijke kerk, overheen hebben gebouwd, kun je je veel beter voorstellen hoe de gebouwen eruit moeten hebben gezien in hun bloeitijd, 500 jaar geleden. De Inca's hechtten erg veel waarde aan symboliek of geloof waarvan ze elementen verwerkten in hun gebouwen. Zo bezochten we die dag Ollantaytambo, een indrukwekkend Tempelcomplex gebouwd met onder andere stenen die meer dan 50.000 kg wegen. Maar nog interessanter is de bebouwing aan de overzijde van de vallei. Waar je op het eerste gezicht gewoon een paar verlaten schuren ziet staan maar als je beter kijkt, vormen deze schuren de rugzak van een pelgrim. De vorm van de berg is perfect gebruikt om de pelgrim uit te beelden, als je het niet weet, zie je het niet, maar als je het eemaal hebt gezien... De keuze om een Pelgrim uit te beelden in de berg is geen toeval. Een van de belangrijke scheppingsverhalen van de Inca's vertelt over een pelgrim, een vreemde met een rugzak vol kennis, die de Inca's kwam bezoeken en uit legde hoe ze een hoog ontwikkelde cultuur konden worden. De Inca's waren blij met deze informatie en vereerden de pelgrim als een god. En werden een hoogstaande en overheersende cultuur. Als het de kortste dag van het jaar is, komt de zon precies via de ogen van de Pelgrim aan de overzijde van de vallei op het centrale punt in de tempel. Wat een bouwkunst. De andere ruïnes die we hebben bezocht waren vergelijkbaar indrukwekkend, maar het voert nu te ver om over ze allemaal te schrijven :)

De dag erna was een rustdag, de 5 plekken in de Heilige Vallei bezoeken was echt druk geweest en Edwin had ook nog een beetje een jetlag, dus bezochten we het Inca en andere pre-Colombiaanse culturen museum en dronken we veel koffie in een mooie bar aan het centrale plein in Cusco. Lekker. De dag erna lieten we Edwin achter omdat Tijn en ik gingen raften op een rivier in de buurt van Cusco. Niet echt cultureel verantwoord, wel echt leuk! De avond ervoor hadden Tijn en ik in het hostel veel te veel gedronken én verloren met bierpong, dus daardoor werd raften een intense activiteit. Het bestond uit met 6 mensen en een professionele stuurman in een opblaasboot zitten en van een wildwater-rivier afdalen. Na 2 uur comando's van de stuurman opvolgen en heel hard peddelen was ik uitgeput, gelukkig stond er een warme lunch klaar en konden we daarna weer naar Cusco.

De dag erna gingen Tijn en ik beginnen met de Inca-trail. We hadden dit oorspronkelijk als activiteit met zijn drieën geboekt, maar omdat Edwin met zijn herstellende gebroken been nog niet mobiel genoeg was, moest hij achterblijven in Cusco. Hoewel hij dit wel heel jammer vond, was Cusco voor hem niet de ergste plek om een paar dagen rond te scharrelen. Hij heeft nog een paar prachtige Inca-ruïnes bezocht in de buurt van Cusco en volgens mij (maar ik was er niet bij om het te checken) heel veel koffie gedronken en broodjes gegeten in het mooie café aan het centrale plein in Cusco.
De eerste dag van de Inca-trail werden Tijn en ik om 6.30 uur opgehaald bij ons hostel en werden we naar het beginpunt van de Inca-trail gebracht. Onderweg pikten we in de buitenwijken onze 7 porters en kok op. Onze groep bestond verder nog uit 3 Noorse dames en een ouder Duits echtpaar. Het zou een trekking van 4 dagen worden waarbij we de laatste dag aan zouden komen op Machu Picchu, een lang verborgen gebleven Inca-stad in de bergen en de belangrijkste (of in ieder geval bekendste) archeologische opgraving van heel Zuid-Amerika. Elke dag mogen 200 toeristen aan de Inca-trail beginnen, het is verplicht om de tocht met een gids en organisatie te doen. De trail is inmens populair. Daarom hadden Tijn en ik acht maanden van tevoren deze trail al geboekt en betaalden we de hoofdprijs. Maar het voordeel aan het in November al te hebben geboekt is dat je vergeet wat het gekost heeft ;)

De Inca-trail begon bij de checkpoint, waar onze identiteit en het permit om de trail te lopen werd gecontroleerd. Ook werden onze porters (letterlijk: dragers, mensen die betaald worden om alle spullen voor ons te dragen (zaten bij de prijs inbegrepen maar voelde wel nogal neokoloniaal)) gecontroleerd. Daarna was het tijd voor wandelen! We liepen door een dal langzaam stijgend omhoog, tussendoor veel pauzes met leuke gesprekjes en fotomomenten. Daarna kwamen aan bij een uitzichtpunt vanwaar we Llactapata (´stad op de berg´) bekeken. Onze gids, Neser, gaf mooie uitleg over de plek en hoe de Inca´s deze gebouwd en gebruikt hadden. Ik was er erg van onder de indruk. Daarna nog een klein stukje doorgelopen waarbij we bij onze lunchplek aankwamen. De porters waren een stuk sneller geweest dan wij (over het algemeen rennen de porters de Inca-trail ipv lopen, echt ongelofelijk) en er stond al een tent klaar met een tafel en stoelen (ja dat dragen ze ook allemaal) en even later werd de lunch geserveerd. Die was erg lekker! Drie gangen met onder andere lekker bereidde vis. Daarna even in het gras gelegen en uitgerust en toen de middag weer verder gelopen. Tijdens het wandelen haalden onze porters ons weer in en toen we aankwamen op de plek waar we zouden overnachten stond onze tent om in te slapen al klaar. We hoefden alleen nog onze matjes uit te rollen en slaapzak neer te leggen. Dat deden we dus ook en ik besloot meteen maar even een dutje te doen terwijl Tijn de overige groepsgenoten versloeg met een kaartspel. Daarna lekker eten en na een paar spookverhalen over oude verlaten huizen in Cusco en gebeurtenissen op de Inca-trail gingen we slapen. De volgende ochtend werden we om 5.00 uur wakker gemaakt door de porters met een kop coca-thee. Een lekker begin van de dag, je handen warmen aan de thee :) Tijn en ik zaten binnen 10 minuten aan de ontbijttafel, maar dat was ook de laatste keer dat we des ochtends gingen haasten, want de Noorse (tut-) dames lieten nog zo´n 25 minuten op hen wachten. Maar... Ik moet zeggen, hun haar zat wel goed. Het ontbijt bestond uit geroosterde broodjes, jam, suiker, thee, omelet en slappe chocolamelk. Alles op- en aangediend door ons legertje aan porters (en ja, dat heeft iets ongemakkelijks). Om 6 uur aan de wandel gegaan. Het was inmiddels licht geworden. Het pad, de Inca-trail steeg eerst langzaam en daarna stijler. Het pad zelf is een geplaveide weg van ongeveer 2 meter breed en op stijle stukken is het een twee meter brede trap. Een zeer indrukwekkend staaltje constructiewerk. Uiteindelijk kwamen we aan op Dead Womans Pass (de naam omdat als je de pas vanaf een afstandje ziet je er met wat fantasie een op haar rug liggende vrouw in kunt zien (waarom ze dan ook nog dood moet zijn, geen idee!)), op 4215 meter, we hadden vanaf 2600 meter gestegen en ik noteerde in mijn dagboekje ¨Best Pittig¨. Tijn en ik waren vooruit gelopen, omdat de overige groepsgenoten nog even op zich lieten wachten hadden wij tijd om van het uitzicht te genieten en chocolade met mango smaak te eten. Toen de anderen gearriveerd waren en de foto´s waren genomen was het tijd om aan de andere kant af te dalen. Na 1,5 uur kwamen we in het kamp op 3600 meter hoogte waar onze tenten alweer klaar stonden. Ik heb koud gedouched (jemig wat was dat koud!) en daarna stond er weer een 3 gangen lunch voor ons klaar. De middag hebben we rustig aan gedaan en hoewel de omgeving mooi was, vond ik deze tweede dag van de Inca-trail tegenvallen. We hadden een mooi stuk gelopen op de weg, maar hadden behalve de weg zelf geen Inca-overblijfselen gezien en dat is wel waarvoor je deze trail loopt. De dag erna (dag 3) maakte echter alles goed! Weer vroeg op, wakkergemaakt met coca-thee, in de wetenschap dat de Noorse dames langzaam zouden zijn deden Tijn en ik heel rustig aan en waren als nog de eersten aan de ontbijttafel. Na drie kwartier wandelen op de Inca-trail kwamen we bij een ruïne; Runcuracay. Dit was een plek waar boodschappers van de Inca´s overnachtten. Hoewel de muren grotendeels waren afgebroken konden we ons nog een goede voorstelling maken van hoe het gebouw eruit moet hebben gezien: heel indrukwekkend! Het gebouw is symmetrisch met een smalle ingang waar maar één persoon per keer doorheen kan om het goed verdedigbaar te maken. Neser (onze gids) vertelde uitgebreid en interessant over de betekenis van de boodschappers voor de Inca´s en hoe ze hun systeem van communicatie door het hele rijk heen in stand hielden. Daarna liepen we verder naar weer een pas. Nu ik meer had gehoord over de betekenis van de Inca-trail ging het meer voor mij leven. Het voelde ineens veel bijzonderder dan eerder om op deze weg te lopen. Na de pas daalden we af in een mooi dal en kwamen we uit bij het inca-fort Sayacmarca, machtig uitkijkend over het dal. Het lag op een on-inneembare plek en was gebouwd ter verdediging van de Inca-trail tegen de woeste volken uit de jungle. Er leek echt over alles te zijn nagedacht: het uitzicht was zo dat je de vijhand altijd zag komen, de watervoorziening kwam vanuit de berg waardoor het niet afgesneden kon worden en de ingang van het fort was over een zeer smalle trap langs een afgrond waardoor het zeer goed verdedigbaar was. Ik was erg onder de indruk. Daarna daalden we verder af, naar de plek waar onze lunch al klaar stond, wederom erg lekker! Na de lunch kwam een prachtig stuk van de Inca-trail, het pad volgde een bergkam, bijna vlak volgt het de vormen van de berg. Aan de linkerzijde het stijle diepe dal en aan de rechterkant de berg. Ook hier is de trail breed en ik was diep onder de indruk van de bouwkunst van de Inca´s. Daarna staken we een pas over en hadden we uitzicht over het enorme dal waar Machu Picchu in ligt. We zagen de stad zelf niet, deze lag aan de andere kant van de centrale berg in het dal, maar toch was het uitzicht overweldigend. Het voelde nu ook logisch dat Machu Picchu pas in 1912 werd ontdekt na 450 jaar verborgen te zijn geweest: het wordt omringd door hoge bergen en er is eigenlijk geen reden om te vermoeden dat iemand hoog op de berg centraal in het dal een stad heeft gebouwd. Maar dat hadden de Inca´s dus wel gedaan...
Snel daarna afgedaald naar een volgende ruïne, een observatorium van het heelal, vermoeden de wetenschappers. Het is namelijk van heel veel Inca-spul niet duidelijk waarvoor het heeft gediend. De Spanjaarden kwamen, overwonnen en sloopten alles en pas 40 jaar na de overwinning van de Spanjaarden begonnen mensen zich af te vragen waarvoor die oude zooi allemaal had gediend. Maar er waren eigenlijk geen mensen van het Inca-volk om uitleg te geven. Heel zonde.
Dit observatorium, Phuyupatamarca, vond ik misschien wel het mooiste van alle Inca-ruïnes (inclusief Machu Picchu). De ligging was wederom geniaal met uitzicht over het dal en de vormen van het gebouw prachtig rond. Ik zal wel weer een paar foto´s bijvoegen. Interessant is dat de Inca´s niet zoals wij sterrenbeelden zagen in de sterren, maar keken naar de donkere plekken in de nachthemel. In deze plekken tussen de sterren in zagen ze heilige dieren. Na nog even rond te hebben gedwaald in het complex was het tijd om verder af te dalen. Het was een lange weg door jungle-achtig terrein. Veel stukken van de Inca-trail waren stijl naar beneden en er waren trappen uitgehakt in de rots of van steen gemaakt. Wederom super-indrukwekken! Na nog een plek met mooie stijle terrassen voor de voedselvoorziening van Machu Picchu te hebben bezoch kwamen we om 16.30 uur aan in het kamp. Het was een lange en pittige wandeldag geweest, maar helemaal de moeite waard. Ik was totaal onder de indruk van de Inca-trail en de bebouwing er omheen. Des avonds weer heerlijk gegeten, de kok had ter ere van de laatste avond zelfs een taart in elkaar gezet en daarna was het tijd om de porters een fooi te geven. Ze stelden zich één voor een voor en kregen van ons als groep allemaal 100 Sol, wat gelijk is aan 25 euro. De kok kreeg bijna het dubbele omdat hij dubbel werk doet: hij draagt spullen én kookt de maaltijden... Ze waren volgens mij blij met de beloning en het voelde goed om iets terug te doen!
De volgende ochtend was het zo ver: we zouden naar Machu Picchu wandelen! We werden om 3.30 uur wederom met coca-thee wakker gemaakt. We liepen als groep een stukje naar beneden waar we bij een checkpoint 1,5 uur in de duisternis moesten wachten. Daarna, om 6.00 uur mochten eerst zo'n 100 andere toeristen door de checkpoint heen (die hadden vermoedelijk nog meer betaald voor het lopen van de Inca Trail) en daarna mochten wij er doorheen. Tijn en ik wilden goedmaken dat we niet als eerste door de chekcpoint waren gegaan, dus hebben we het laaste uur naar de Zonnepoort gesprint. We haalden zeker tachtig van de honderd (veelal grijsaards) in. Die dan nogal chagerijnig commentaar gaven op onze inhaalmanauvres, die wij meestal negeerden of eloquent van repliek dienden door te stellen dat ze dan maar ´of minder dik of minder oud of al die drie dingen te gelijk´ moesten zijn...
Na een uur kwamen we aan bij de Zonnepoort, hier eindigd de Inca Trail en vanaf de poort heb je prachtig uitzicht op Machu Picchu. Echter, het was een grote teleurstelling, want het was totaal mistig: het zicht was zo´n veertig meter en dan is dus net te weilig om Machu Picchu te zien, want die ligt zo´n 1,5 kilometer verderop... Tijn en ik gingen zitten op een randje bij de Zonnepoort met om ons heen de overige sprinters die we niet in hadden halen. Na een half uurtje kwamen onze Noorse dames en de gids ook en na nog even wachten begon het op te klaren! Voor het eeste zagen we Machu Picchu machtig ver weg door de mist onder ons liggen! Wat een uitzicht! We zijn er vervolgens heen gelopen. Aangekomen op Machu Picchu zagen we Edwin ook. Hij was de dag ervoor met de trein gekomen naar het dorp (Aguas Calientes) in het dal onder Machu Picchu en was in alle vroegte met de bus naar Machu Picchu gegaan. Ik vond het heel leuk om hem hier weer te ontmoeten. Onze gids gaf ons een rondleiding over Machu Picchu in 1,5 uur. Daarna zijn we met zijn drieën nog rustig wezen wandelen over het complex. Edwin had in de tussentijd een boek gelezen over Machu Picchu en wist ook een hele boel uit te leggen. Zo zijn er in bebouwing van de stad dierenvormen te zien. De duidelijkste hiervan is een liggende krokodil. Ik vond het erg indrukwekkend, maar had ook een beetje last van een ´Inca-spul-overload´, waardoor ik er minder van genoot. Er waren gewoon al te veel prachtige Inca-ruïnes geweest in de dagen ervoor. Na een paar uur op de berg te zijn geweest (met nog zo´n 10.000 andere toeristen) zijn we afgedaald naar Aguas Calientes, waar we hebben gelunched en de trein naar Ollatatambo hebben genomen. Het was een ongelofelijk mooie treinrit, door het dal, langs de rivier en omringd door de bergen. En ook lekker dat een machine al het vervoerwerk voor je doet na 3 dagen wandelen en een halve dag slenteren op Machu Picchu. Daarna met de minibus naar Cusco. Het was erg lekker om weer in een bed te slapen.

De dag erna was ik tamelijk slecht gehumeurd (voor geen reden) en heb ik bijna geheel in een internetcafé doorgebracht. In de avond namen we de nachtbus naar Arequipa. Maar dit is al een onbehoorlijke lap tekst, dus ik ga dat in een volgend verslag stoppen.

Dank voor het lezen! Jullie zijn taaie helden!

Liefs,
Freek