deel 3: Cirro Castillo en de Careterra

Lieve Allemaal,

Ik had gezegd dat ik bij het vorige reisverslag foto's toe zou voegen, dat heb ik nu gedaan, want eerder liet het internet het niet toe.... :)

Op naar het volgende stukje reis:

Omdat Tijn en ik meer kilometers per dag fietsten dan we op de planning hadden (60-80km ipv 40-50 km), was er tijd over om van onze ijzeren rossen af te stappen en de omgeving te voet te verkennen. We kozen ervoor een wandeling te maken vanuit Villa Cirro Castillo (daarmee deden we een hele hoop andere prachtige plekken langs de Carretera Austral onrecht aan maar zoals Martin Bril zei: Je mist meer dan je meemaakt .... Helemaal niet erg). We vertrokken vanaf de camping en werden gevolgd door een hond. Hij was best leuk en vriendelijk, maar we wilden hem niet meenemen, dus probeerden we hem weg te jagen. Dit lukt echter niet, hij bleef ons volgen. Na nog een paar pogingen hem weg te sturen, hebben we hem maar een naam gegeven, Bernardo, Bernard voor intimi, vernoemd naar de grote Generaal Bernardo ´O Higgins, die de Spanjaarden militair gezien Chili uit gewerkt heeft in de periode na 1800. Het was wel wennen, een meelopende hond, maar eigenlijk ook wel heel gezellig.

Het nationaal park Cirro Castillo was prachtig. We zetten onze tent onder de berg, naast een blauw meer op. Boven ons de Cirro Castillo, een prachtig uitzicht, dat op een kasteel (castillo) lijkt met torens en kantelen. Toen de zon onder ging begon het snel kouder te worden en Tijn en ik kropen de tent in. We hadden meteen medelijden met Bernardo omdat het sowieso des nachts zou gaan vriezen en hij dan buiten zat. Dus we hebben een kant van de buitentent vrij gemaakt en m gesommeerd daar te gaan liggen. Hij keek een beetje ongelovig maar kwam toen braaf in de buitentent liggen. Hij lag aan mijn kant in de buitentent, en duwde tegen de binnentent waardoor die vol tegen mij aan lag. En hij stonk toch wel echt een beetje (erg) en hij bibberde des nachts mij zeker 20 keer wakker. Wat een etter. En een meeloper. Het was niet echt mijn beste nacht. Maar we waren de volgende dag blij dat Bernardo nog leefde, want we hadden ons wel heel slecht gevoeld als ie zou zijn doodgevroren.

In de ochtend ben ik nog een heel eind de Castillo opgeklommen, tot boven de gletsjer, prachtig uitzicht en wat een machtige berg (zie fotos). Daarna zijn we doorgelopen. De afdaling richting het dorp was zwaar omdat er ineens heel veel wind was: we werden gewoon van de berg afgeblazen. Heftig om dat mee te maken. Terug in het dal was de wind weer weg en hebben we onszelf na dit avontuur op een hamburger getrakteerd. Bernardo kreeg op de camping een bot.

Een uitstapje:

Op de camping raakten we aan de praat (en aan de wijn) met een Spaanse man uit Allicante, ik noem m José, maar volgens Tijn heet ie Juan. Ik denk dat hij gelijk heeft. Maar Tijn en ik noemden m al snel ´de lachende Spanjaard´ omdat hij gewoon de hele tijd een van de mooiste breedste glimlachen op zijn gezicht had. Hij fietste ook, alleen dan BigTime: hij fietste van Peru helemaal naar het zuiden, Ushuaia (waar de wereld echt eindigd). Het was super leuk en aanstekelijk om met m te praten. We hadden het in Spaans en Engels over de route, wisselden tips en ervaringen uit. En moesten zelf ook steeds meer glimlachen. Zelfs als ik er nu weer aan denk, 4 weken later, moet ik glimlachen. Een van de dingen die we met de lachende Spanjaard bespraken was of hij ´The Fat Lad on a Bike´ ook tegen was gekomen. Deze hele dikke (zeker 130kg) Engelsman die een paar maanden aan het fietsen is in Zui-Amerika, waren wij de dag daarvoor tegengekomen. Het was een heel grappig gezicht omdat deze dikkerd de heuvel die wij aan het afdalen waren op aan het wandelen was met de fiets aan de hand. We stopten om een praatje te maken. Het was een leuke vent, met zelfspot want op zijn shirt stond: Fat Lad On A Bike. Maar behalve zijn enorme pens was zijn uitrusting uiterst professioneel. Dus we denken dat ie er wel gekomen is.

Dit zijn natuurlijk 2 van de vele personen die Tijn en ik hebben ontmoet tijdens het fietsen. Want de natuur is natuurlijk mooi maar het is ook heel lekker en verfrissend om af en toe een beetje aan de babbel te gaan met andere mensen.

De dag erna gingen we weer fietsen. Bernardo stond alweer klaar om ons te volgen, maar het was natuurlijk niet de bedoeling om hem mee te nemen naar het noorden, dus hebben we hem na een kilometer duidelijk gemaakt dat hij ons niet meer mocht volgen. Dit leek even te werken, maar hij bleef op afstand van zo´n 50 meter achter ons aankomen. De weg was inmiddels geasfaleerd en de auto´s reden veel harder. Er ontstond een keer een gevaarlijke situatie met nog een andere hond en een auto en Tijn en ik besloten, met pijn in ons hart dat Bernardo weg moest. We zijn tot wel zes keer gestopt om tegen hem te schreeuwen en uiteindelijk ook stenen te gooien. Hij leek dan even de boodschap te begrijpen, keek heel zielig, nam meer afstand en volgde dan weer. Uiteindelijk lukte het ons om hem af te schudden. Met pijn in ons hart. Maar het is beter zo.

De dag erna was eerst een groot deel afdalen (koud aan de handjes en oortjes) en toen een stuk pampa (droog, wijdser, vlak land) over. Dit was een taai stuk omdat het heel hard woei. Natuurlijk is het ook soms taai om een berg op te fietsen (oke soms heel taai), maar dat is tenminste eerlijk omdat alles wat je opfietst je ook weer af zal dalen. De wind is niet eerlijk, hij komt maar van 1 kant en je krijgt als ie zo hard tegen is, er niets voor terug. Tijn en ik fietsten veel in formatie, wisselen elke paar minuten. Maar het was echt het zwaarste gedeelte van de reis, als ik er nu op terug kijk. Maar alles heeft een eind en we kwamen aan het eind van de middag van de pampa af en arriveerden in de grote stad Coihayque. Het was een grote schok voor ons: zwervers, mensen die je autoruit op willen poetsen voor geld, stoplichten, een übergrote supermarkt waar we 1,5 uur in de rij stonden voor het vlees en de kassa (grootse irritatie). Maar vooral de te grote hoeveelheid aan prikkels was zwaar voor ons. We misten onze bergmeertjes en stille kampeerplekken. In de avond ter compensatie een briljante BBQ aangericht op de kamping. De volgende dag met moeite een fatsoenlijke kop koffie gevonden en weer verder gefietst.

Het was weer een ander landschap, de gletsjers waren verdwenen of hoger op de bergen, de dalen vol met weiden waar vee kon grazen en de bergen bebost tot aan de boomgrens. De weg was die twee dagen erna geasfalteerd. Dat fietste lekker, alleen was er wel veel meer verkeer (minder leuk, van die enorme vrachtwagens die voorbij razen). Uiteindelijke werd de Careterra Austral weer onverhard. Dat was wennen voor Tijn en mij en we moesten ook meteen weer een taai stuk omhoog. Op aanrader van andere fietsers hebben we een uitstap gemaakt naar het 'Betroverde Bos', een stuk Bos dat naast de Careterra ligt en prachtige bemoste bomen heeft' echt betoverend. We zetten onze fietsen tegen het hek, betaalden de 5 euro per persoon entree en gingen aan de wandel. We liepen door over het nogal aangelegde pad door het bos tot aan een gletsjermeertje hoger op de berg. We kwamen op het pad 2 andere Nederlanders tegen, toevallig uit Groningen en raakten aan de praat. Ze waren al bijna een jaar door Noord, Midden en Zuid-Amerika aan het reizen. Bijzonder verhaal en ook heel interessant wat het met je doet om zo lang weg te zijn. Daarna naar het meertje door gelopen, een snickers en nootjes gegeten en weer terug richting de fietsen. Daar wachtte ons een leuke verassing omdat er in mijn fietsehelm een 'Regalo' (cadeau) zat! Anna en Tomas (de Nederlanders die we net op de berg hadden ontmoet) hadden een stuk chocolade met amandel in mijn helm achtergelaten met een aardig briefje om ons succes te wensen op de weg. Zo aardig gebaar! We besloten de chocolade te bewaren tot we het nodig hadden (Tijn en ik zijn namelijk vanuit onze opvoeding toch een beetje Calvinistisch ingesteld (sorry ouders)). We stapten vol goede moed op onze fietsen maar naar 250 meter stijgen stopte Tijn ineens omdat er een spaak gebroken was in zijn achterwiel. Een tegenvaller, maar we hadden dit eerder gehad (met mijn wiel), dus we zouden dit klusje wel even klaren. Bij nadere inspectie bleek echter niet alleen een spaak van Tijn te zijn gebroken maar bleek er een ook een scheur te zitten in zijn velg!!! Dat is een echt probleem want feitelijk was het wiel kapot. Het was interessant hoe verschillend Tijn en ik het opnamen, maar naar wat balen en doemdenken hebben met op de Careterra onze tent opgezet en hebben we denkend in mogelijkheden (het is nog 2 uur licht, welke tools hebben we om dit op te lossen, wat doen we als t nie lukt), een (zeer complexe) oplossing bedacht voor het probleem. (en natuurlijk eerst de chocolade met amandelen gegeten die we hadden gekregen omdat we die nu echt nodig hadden...) De oplossing: Feitelijk was er 1 spaak gebroken en aan de overzijde in het wiel was de scheur in de velg ontstaan waardoor er ook een spaak uit de velg was getrokken. We hadden 2 reservespaken in de vorm van zeer stijve keflar koorden. Wat we die avond nog hebben gedaan is dat we bij de scheur in de velg een keflar koord door het gat in de velg waar de spaak in zit heen hebben gehaald, vervolgens om een over de lengte in de buitenkant van de velg liggende spaak heen en weer terug het wiel in. Met het andere keflar koord hebben we de andere spaak hersteld. We konden het resultaat van onze klusserij de volgende dag pas testen omdat het inmiddels pikdonker was geworden.

De volgende dag bleek de constructie het te doen! Je had moeten zien hoe blij Tijn op zijn fietsje zat. De wedstrijd Giant - Gazelle waar ik eerder over schreef was definitief beslecht in het voordeel van Gazelle (al had ik in de tussentijd nog wel 2 lekke banden gehad...) en met alle zware bagage overgeladen op mijn fietsje vervolgende we onze route. Er lag nog zo'n 300 km voor ons, maar zoals Tijn met zijn ingenieurskennis meteen zei: 'de eerste km is het belangrijkste, als ie die goed volbrengt maken we een kans'. En de constructie hield het! We telden die dag elke kilometer en we kwamen die avond goed aan in Puyuhuapi (wat we een briljante naam vonden). Puyuhuapi had geen goede fietsenwinkel maar het is wel een plek waar ze zalm kweken. Dus die avond aten we een enorm stuk zalm met friet (ik had nog nooit zoveel zalm in 1 keer gegeten) voor minder dan 5 euro. Heerlijk.

De dagen erna waren zwaar omdat het weer slechter was; stukken oververhard in de regen, nog redelijk lang wachten bij verschillende wegwerkzaamheden en een volle dag op een niet-inspirerende camping in de volle regen met een kat die zichzelf kapot krabde doorgebracht. Wij voelden dat het fietsgedeelte van de reis tot een eind aan het komen was.

We zijn toen vervolgens met de fietsen op de boot van Chaiten naar Chiloé gegaan, een groot eiland naast het vaste land van Chili waar Tijn een bevriend stel (Joris&Fleur) kent die we graag wilde bezoeken. Na nog anderhalve dag fietsen bereikten we hun huis in de buurt van Castro. Dit was het gevoelmatige eindpunt van onze fietstocht. Het was leuk om een paar dagen bij Joris en Fleur te zijn, ze zijn allebei afgestudeerd in Bouwkunde en hebben besloten voor 2 jaar het avontuur op te zoeken in Chili. Heel inspirerend.

Tijn en ik bogen ons ondertussen over de vraag hoe we van de fietsen af kwamen. Toevallig kreeg ik de tweede dag in Castro een facebookberichtje van een Duitse en een Australische man die onze fietsen wel wilden overnemen! Wat een toeval! Nou, toch niet, want Tomas en Anna (het nederlandse stel, die we na de chocolade nog een keer tegen waren gekomen en waarvan we facebookaccounts hadden uitgewisseld) waren deze heren tegen gekomen en hadden zo de connectie gelegd. Heel cool!

We spraken twee dagen later af in nog steeds regenachtig Puerto Montt, waar de overdracht van de fietsen plaatsvond. Wij waren blij dat onze trouwe ijzeren rossen het volgehouden hadden en dat ze nu nog een nieuw leven kregen! En de heren waren dolgelukkig met de vervoersmiddelen en vonden het meer dan prima een nieuw achterwiel te moeten aanschaffen voor Tijn zijn fiets :)

Hierna verwerden wij tot ´normale backpackers´ en vervolgden onze reis richting het noorden van Chili. Richting het goede weer!

Ik zal zo snel mogelijk de foto´s van dit reisverslag ook toevoegen, maar ik moet nu Edwin van het vliegveld afhalen....

Het ga jullie goed!

Liefs,
Freek