2. Chili, fietsen op de Carretera Austral

Lieve Allemaal,

Ik begin de wereld van de moderne reiziger al iets beter te begrijpen. Zo hebben jullie net waarschijnlijk een mailtje gekregen met daarin de mededeling dat er een nieuwe reisverslag is van mij (deze) maar stiekem had ik al een gemaakt in Santiago twee weken geleden, dus die kun je eerst lezen als je wil :)

Over het moderne reizen gesproken trouwens, zo gaandeweg zijn Tijn en ik steeds beter digitaal onderlegd geworden, zo is er een app die offline werkt met de kaart van het gebied waar je bent in (heel handig als je gaat fietsen in Chili en het op zich wel handig is om te weten hoe ver de eerstvolgende plek met winkel is), dan is er een speciale (offline) app waar mensen overal ter wereld wildkampeerplekken en goede goedkope restaurants op hebben gezet, volledig compatibel met de eerder genoemde app waardoor je gewoon een route vanaf je huidige locatie naar de wildkampeerplek kan uitstippelen. Briljant. Ohja en dan is er natuurlijk nog een app waarmee je goedkope vliegtickets kunt scoren en een app om hostels/hotels/pensions etc mee te boeken. Logisch. En verdomd handig. O, men, dan zijn er nog tot slot het onmisbare offline digitale woordenboek SP-ENG én, daar wilde ik jullie eigenlijk niet over vertellen maar omdat het eigenlijk te grappig is, is er nog Tinder (ja, die awkward datingapp op basis van gefotoshopte fotos die je kunt ´liken of ´disliken´) die ik van mijn Spaans leraar moest installeren omdat er zo een kans ontstaat dat ik megagemotiveerd aan de chat en date raak met lokale dames. Ik heb t dus nog niet aangedurfd m te gebruiken ;)

Oké, terug naar het begin, Tijn en ik dapper met onze Neerlandse fietsjes aan het begin van de Grote Carretera Austral, wat ik trouwens niet verteld had, was dat Tijn in El Chalten zijn ketting van zijn fiets al gebroken had en ook voor we aankwamen in Villa ´O Higgings ook al een lekke band had gehad. Tijn reed op een Giant en ik op een Gazelle, wat het dus 0-2 voor Gazelle maakte nog voor het beginnen van de grote fietstocht.

Na een nacht op de kamping in Villa ´O Higgings zijn we begonnen met fietsen. Het was vies weer: 4 dagen lang alleen maar regen. De weg was onverhard en zeer slecht. Veel klimmen en dalen, maar ondanks het slechte weer genoten Tijn en ik van de omgeving (voor zover deze zich liet zien door de wolken) en vrijheid om op weg te zijn. We kampeerden 2 maal naast een brug zodat we droog konden koken en een keer in Tortel op een kamping (waarbij we des nachts door een paar honden bezocht werden en Tijn zijn gevleugelde hondenwegjaagspreuk gebruikte: DONDERRRRRRR-OP. En ik mijn leeuwenschreeuw. Je begrijpt, zeer effectieve middelen voor het afschrikken van nieuwsgierige viervoeters :)
Tortel was trouwens sowieso niet de beste plek: we maakten een omweg van in totaal 40km omdat het een erg speciale plek zou zijn (een dorp aan een fjord zonder wegen met alleen maar stijgers om de op palen gebouwde te verbinden) en daar in de regen aangekomen konden moesten we de fietsen achterlaten op de parkeerplaats aan het begin van het dorp en met meer dan 20 km bagage de man door de regen over de glibberige stijgers naar de kamping 3 km verderop lopen - de reis heeft zonnigere momenten gekend.

Na Tortel (en nog 1 Giant lekke band, lees 0-3 ;D ) nog één nacht onder een brug gekampeerd zodat onze spullen wat konden drogen onder de brug. Toen, na 2 uur fietsen in de ochtenregen, kwam de zon door! We twijfelden nog een beetje, maar hebben toch maar onze regenpakken opgeborgen. Het klimaat begon ook droger aan te voelen, minder stroompjes, natte bossen en meer heideland. Dit kon leuk worden. Uit enthousiasme meteen de vaart erin gezet tot er een spaak van mij brak. Tijn en ik zijn nog niet helemaal uit wat dit betekende voor de score Giant-Gazelle, maar we zijn (omdat we de gebruiksaanwijzing van de reservespaak tot 2 keer toe (niet) lazen) ruim 2,5 uur bezig geweest om de fiets weer rijdens te krijgen... Ik dacht, ik neem nog eens een cum laude afgestudeerd ingeneur mee..... Maar de panne-score is zeg maar nog 2-3 in het voordeel van Gazelle. Het was niet niet fijn om de gebroken spaak te hebben omdat daardoor het vertrouwen in het materiaal weggaat: zodra je op de fiets stapt denk je ´oei, als nu maar niet weer mijn spaak breekt´ geen lekkere gedachte als je door de mooiste natuur ter wereld fietst en je daar vooral mee bezig wil zijn. Maar het ging goed, we reden door de mooiste vallei die ik ooit had gezien (iig tot dan toe), breed, hoge bergen op de achtergrond, begraste heuvels op de voorgrond en de mooist denkbare turquoise rivier door het midden. In Cochrane (een grote stad waar we aankwamen) de reservespaak weer gefixed en met vol vertrouwen onze Carretera vervolgd. Het bleef prachtig weer en we bleven de turquoise rivier volgen. Echt onbeschrijfelijk. Ik zal voor het beschrijven wat fotos bijvoegen. Aan het einde van de dag een wildkampeerplek gevonden naast de rivier, het was daar zo mooidat ik wel een half uur in de rivier heb gestaan om alle schoonheid te kunnen bevatten; de rivier, de bergen met gletsjers erop, de kleruren van de bomen (groen, geel, rood) en de zon op het water. Prachtig. Des avonds nog bij t vuur gezeten met een NLs-Australisch koppel, opgewarmd van de rivier (want die was toch een beetje koud geweest), wijn gedronken en een pak popcorn in een pannetje op t vuur laten aanbranden. Heerlijk.

De dag daarna was ook onbeschrijfelijk mooi: de rivier, de bergen en daarna een aantal grotere en kleinere meren in alle tinten turquoise die je kunt verzinnen (en meer). Zie foto´s. Hier maakte ik de belofte aan mezelf terug te komen naar dit gebied. Dus voel je vrij me uit te nodigen mocht je nog plannen hebben om naar Patagonië te gaan...

Twee dagen die daarop volgenden bleven heel mooi, ik schreef erover in mijn boekje: ¨het is hier zo mooi, dat je steeds wil stoppen om een foto te maken. Dus dat deden we vaak¨. Nog een nacht geslapen in een Casa de Cycliste (een verlaten huisje langs de weg waar binnen op de muren allemaal boodschappen waren ge geschreven en getekend door fietsers die er geslapen hadden, heel vet), onszelf goed langs 35km wegwerkzaamheden (ja, de Carretera Austral wordt geasfalteerd) weten te manuvreren en goed aangekomen in Villa Cirro Castillo. Waar we zijn gaan wandelen. Maar daar zal ik een volgend reisverslagje over schrijven :)

Voor jullie nu het allerbeste!

Liefs,
Freek