15: Colombia en thuiskomen in Nederland
Door: Freek
Blijf op de hoogte en volg Freek
24 Augustus 2017 | Colombia, Bogota
Lieve Allemaal,
Dan nu echt het laatste reisverslag, beseffend dat ik al meer dan een jaar weer in Nederland ben... Maar reisverslagen maken kost me veel tijd en er waren de hele tijd een hele hoop andere (heel interessante) dingen die mijn aandacht vroegen...
Daar gaan we dan, terug naar Colombia!
Na mijn aankomst in Salento (na de uitdagende solo-wandeling in Los Nevados), had ik besloten een avond rustig aan te doen. Zoals vaak tijdens het reizen gaan dingen niet echt volgens plan. In mijn hostel, La Florestra, was namelijk een groep Fransen met Frans-Canadezen en een Duitse jongen Beerpong aan het spelen (voor de uitleg verwijs ik graag naar Google). Dit is het soort spel dat ik ook heeeeel af en toe op huisfeestjes in Groningen speelde en ik vind zelf dat ik er heel goed in ben - dus sloot ik aan. Het was een leuke groep, zo was het leuk om de verschillen tussen Frans-Canadezen en Fransen uit te vinden en wederom bevestigd te worden in het vooroordelen dat Fransen écht niets anders spreken dan Frans (en een beetje Spaans). Na driemaal met mijn team te hebben gewonnen met Beerpong (overigens niet dankzij mij), zijn we in het dorp uitgegaan. Eerst dronken we een biertje in het centrale park en daarna gingen we de salsabar in. Na uitgebreid de katten en apen uit de boom te hebben gekeken ging heb ik een poging gedaan om Pam (een zeer schone Frans-Canadese dame) salsa te leren. Dat was heel leuk om te doen, zelf kan ik er ook niet veel van, maar we hadden een hoop plezier en het was leuk om haar in de ogen te kunnen kijken (hele mooie grote zachte ogen). Om te voorkomen dat Pam teveel belaagd zou worden door de lokale mannen lieten we hen geloven dat we een stel waren, en dat voelde best goed. Verder gebeurde er niets tussen haar en mij, en dat was ook helemaal oké. (De reden daarvoor was onder andere ook dat het bleek dat ze in Canada al 3 jaar een relatie had ;) (kwam ik de volgende dag achter)).
Zo terugkijkend op de dag vond ik het bijzonder dat ik op één dag een zeer zware wandeling diep in de natuur af kon ronden (in Los Nevados) en dezelfde nacht aan de Beerpong en salsa kon gaan. Bijzonder leven zo.
De dag erna vloog ik vanaf het binnenland naar Cartagena, aan de Caribische kust. Dit is een prachtige oude stad waar ik met een nieuw gemaakte vriend uit het hostel (Simon) des nachts door heen liep en rum en biertjes dronk. Hier merkte ik dat ik dit ook graag zou delen met mijn familie. Colombia heeft natuurlijk een beetje een slechte reputatie, maar zo'n stad als Cartagena (en vele andere plekken die ik had bezocht in Colombia) is zó mooi... Ik zou dat graag nog eens met anderen naasten delen. Na een korte nacht in het Hostel (aan zee), werd ik uitgenodigd om mee te gaan kanoën op zee met Hellen, een Duitse onderwijzeres. Dit leek mij een erg goed idee. Echter was de zee lauw-warm! Heel bijzonder, maar in de bocht bij het Caribisch gebied tussen Panama en Colombia warmt de zee zoveel op dat een duik erin écht niet verfrissend is.
Na de kanotocht ben ik met de bus naar Santa Marta gereisd, waar ik de volgende dag naar Minca reisde om door te gaan naar Casa Elemento, een hostel diep in bos op een berg. Daar één nacht doorgebracht, ik denk dat ik er te hoge verwachtingen van had (iedereen had het de hele tijd over Casa Elemento gehad) en hoewel het uitzicht fenomenaal was, vond ik de mensen een beetje niets-zeggend. Na een wandeling door het bos naar een mooie waterval ging ik terug naar Santa Marta om een motor te huren! Hier had ik al heel lang zin in!
In mijn hostel in Santa Marta hadden twee Amerikaanse jongens een business opgezet in het verhuren van motoren aan toeristen. Ik heb ook echt een motorrijbewijs, al was dat niet per se noodzakelijk om een motor mee te krijgen ;) Met de juiste papieren, een kaart en goede smoezen voor de lokale politie vertrok ik de dag erna op mijn YAMAHA 125cc, een beetje licht naar mijn smaak, maar een motor is een motor én een motor is ultieme vrijheid!
Mijn eerste stop was Palomino, een klein ontspannen dorpje, waar ik afstapte voor een paar heerlijk aan de weg gebakken worstjes. En een duik in de zee. Ik raakte aan de praat met een paar expats die al 30 jaar in Colombia verbleven. Ze vertelden over hoe nog maar enkele jaren geleden een aantal wegen zo onveilig waren, dat je als je daarover met de auto reisde, je gegarandeerd door ontvoerd werd. Dit gold ook voor La Guajira, het gebied waar ik naar onderweg was, het meest noord-oostelijke stuk van Colombia. Een landtong bestaande uit een droog stuk woestijn ingeklemd tussen de Caribische zee in het westen en noorden en Venazuela in het oosten. Tot een jaar geleden was het gebied in handen van paramilitairen. Echter had de regering toen besloten dat het gebied veilig moest worden en geschikt moest worden voor toerisme. De politie en het leger in het gebied werd verviervoudigd en min of meer zonder slag of stoot was het gebied veilig. Een politieke keuze dus. Na dit gesprek, droogde ik mezelf af en stapte ik weer op de motor. Ik genoot ENORM van de vrijheid te kunnen gaan en staan waar ik wilde. Ik reed door over de asfaltweg naar Rioacha. Eens in de 5-10 kilometer was een wegversperring met zwaar bewaakte militairen en soms ook tanks. Daar minderde ik dan vaart, waarna ze me altijd zonder te stoppen door lieten rijden. Ik groette hen altijd vriendelijk. Hoewel ik onder de indruk was van zoveel militiar vertoon, beangstigde het mij niet, ik voelde geen spanningen en ze leken alles goed onder controle te hebben. Na ongeveer 200 km rijden kwam ik aan in Rioacha. Ik ging naar het hostel wat me aangeraden was en werd daar heel hartelijke ontvangen. Ik was zo ongeveer de enige gast. Ik at samen met de receptioniest (en oefende mijn Spaans) en ging daarna met de eigenaar van het hostel, Ricardo, naar de finale van Los Liberadores de Latino America kijken in een café om de hoek. Dit is de Champions League van Latijns Amerika. En in de finale stond het voetbalteam van Medellín tegen een Ecadoriaans team. En ze wonnen! Echt heel cool! Toen het feest losbasrste zijn we terug gegaan naar het hostel, waar we met zijn vriendin en een vrijwilliger nog wat nagepraat hebben en het spel Uno speelden. Ik voelde me fijn en welkom bij hen. Het was een erg leuke avond.
De volgende dag afscheid genomen en op aanraden van Ricardo verder langs de kust naar Mayapo gegaan. Dit was een prachtige plek: turqouise zee, witte stranden, palmboom huisjes. Prachtig. Ik parkeerde de motor op het stand en ging bij een van de palmboomoverdekte terrasjes zitten. Ik bestelde een drankje en genoot van het uitzicht. Ook zwom ik even in de zee. Heerlijk. Omdat ik een van de weinige gasten was, kwamen er eens in de zoveel tijd mensen voorbij om rommel te verkopen (armbandjes etc.) of massages aan te bieden. Ik wees hen altijd vriendelijk af, maar dit maakte me wel weer bewust van hoe arm mensen in dit gebied zijn. Na nog even kort in mijn dagboekje te hebben geschreven stapte ik op de motor en begon langzaam aan de terugweg. Na 150 km in het zadel kwam ik aan bij Costeño Beach, een soort chill surfhostel aan het strand. Ze hadden er echt een totaal paradijs van gemaakt voor jonge rijke westerlingen die vooral de lichte dingen van het leven willen meemaken. Er was een chille bar, verschillende gradaties van luxe overnachtingen, hangmatten, yoga-surf-lessen en hele ontspannen sfeer. Het duurde even voordat ik mijn draai vond tussen zoveel lichte nietszeggendheid. Ik denk dat het raar voor mij voelde om op één dag zoveel armoede en ook zoveel rijkdom te zien. Echt hefitg. Des avonds wel echt fijn en leuk gepraat bij het kampvuur met een zeer diverse groep. Een jonge Londense kunstenaar legde me uit hoe je possy Engelse meisjes herkent en hoe ze normale mensen zonder hun achtergrond en leefgewoonten en taalgebruik geen blik waardig keuren. Na zijn uitleg viel het mij ook op hoe egocentrsch ze waren. Een beetje het type meisje wat aardig doet als ze iets van je moet, maar je anders negeert. Na een heleboel bruine rum en goede gesprekken en observaties bij het kampvuur, was het tijd om naar mijn hangmat in het hostel te gaan. Bij het afscheid zeiden twee mensen bij het kampvuur dat ze het heel leuk hadden gevonden om met mij te praten omdat ik zo enthousiast ben over alles. Ik was die avond ook helemaal in mijn element geweest. Heel fijn.
Na een korte nacht en een ontbijt met geniaal uitzicht op de zee (zie foto), op de motor gestapt. Het was tijd om wat avontuurlijks te gaan doen met de motor, want daar was hij eigenlijk voor gemaakt: het was een soort dirt-bike, met offroad banden geschikt om vanalles mee te doen wat in Nederland niet kan of mag. Ik besloot een stuk van de wandelroute naar de Ciudad Perdida (de verloren stad), te rijden. Deze wandeling had ik ook zelf graag nog gedaan, maar had hier niet genoeg tijd voor gehad. Het is een wandeling diep het bos en de bergen in en de eerste wandeldag kun je ook met de motor rijden… Ik dacht… Dat moet ik doen!
Het was een geweldige ervarig, over steeds smallere stijgende paadjes door het bos. Af en toe kwam ik groepen wandelaars tegen, die dan braaf aan de kant gingen voor mij en soms werd ik ingehaald voor jongens op (veel minder goede) motoren die mij uitdaagde met hen te racen. Zij kenden de route (met alle bochten en afgronden) veel te goed, dus ik liet mij niet uitdagen. Maar leuk was het wel! Ik reed een uur tot een mooi uitzichtpunt, genoot van het feit dat ik het goed gehaald had en alle ervaringen en beelden van onderweg. Toen een stuk teruggekeerd en een andere weg de Sierra Santa Marta in genomen. Hier was geen verkeer en heel af en toe een boerderijtje in het bos. Dit voelde een stuk minder veilig, juist omdat ik wist dat er in dit gebied nog coca (de plant waar cocaïne van gemaakt wordt) verbouwd wordt. Op een gegeven moment omgekeerd in terug gereden naar Santa Marta. In het hostel aangekomen zeiden de jongens van de motorverhuur dat ik een grijns had die ik niet meer van mijn gezicht af kon krijgen. Dat klopte ook wel, ik had het GEWELDIG gehad met mijn motortje!
Daarna ben ik als stukje van mijn reis naar de hoofdstad van Colombia gevlogen. In Bogota een leuk hostel gevonden en meteen de eerste ochtend een Grafity City Tour gedaan. De stad staat bekend om zijn Grafity-kunst. Ik was vooral onder de indruk van de politieke Grafity-tekeningen. Deze zijn mega-indrukwekkend in hun expressie over de mindere kanten van het leven in Colombia. Ik leerde veel over de verschillende stijlen en technieken. Des avonds at ik nog gezellig gegeten met de mensen uit mijn hostel en zijn we nog biertjes gaan drinken. Ik vond het leuk, maar merkte dat ik al met een been in Nederland was. Mijn aandacht ging heel erg naar hoe het weer zou zijn om over 2 dagen aan te komen. Ik had zó'n zin in de vrienden en familie zien, mijn huis, de zeilboot, mijn eigen fiets, alles!
Ik deed nog een fietstour door de stad (met heel veel andere Nederlanders (alle cliché’s zijn waar, wij houden van fietsen) en bezocht het goud-museum (erg indrukwekkend en mooi).
Toen ik op het punt stond om mijn vliegtuig van Air France via Parijs naar huis te nemen, bleek dat deze was gecanceld in verband met een staking van Air France eerder die week. Ik was er heel er van uit mijn doen, had me zó ingesteld op naar huis gaan en iedereen weer zien! Mijn vertrouwen in Fransen zakte tot een absoluut dieptepunt en ik heb mij toen voorgenomen nooit meer met Air France te vliegen: na bijna 5 maanden weg te zijn geweest moesten ze leveren waarvoor ik ze betaald had! Mijn repatriëring!
Anderhalve dag later ging toch mijn vlucht nog naar Parijs, daar had ik een hele dag overstaptijd, die ik benutte door naar een enorm winkelcentrum te gaan, en mij te melden bij de cinema. In mijn beste Frans (lees: Spaans) vroeg ik aan de bewaker of er ook een niet-Frans-nagesynchroniseerde film draaide, dit bleek het geval te zijn. Ik had een heftige middag met een soort anti-superhelden film in IMAX 3D, maar ik zat alleen in de zaal en hoefde niet met Fransen te praten dus voelde me fijn.
Aan het eind van de middag ging mijn vlucht naar Amsterdam. Daar werd ik opgehaald door Mimi en Edwin. Ook mijn reisgezel Tijn was naar Schiphol gekomen om me welkom te heten. Het was zó fijn om weer in Nederland te zijn en hen allen weer te zien! We dronken een biertje en toen zijn Mimi, Edwin en ik naar Groningen gereden. Het voelde heel erg als thuiskomen, de Gas Unie en toen mijn geboortehuis. Na een heerlijke nacht ben ik rustig begonnen met het terug verhuizen van mijn spullen naar mijn kamer aan de Oosterweg. Het voelde geweldig om weer op mijn eigen plek te zijn en de huisheren hadden zich ook best oké gedragen, dus alles zag er nog prima uit (ik ben hier helemaal niet nodig in Groningen). Bovendien hadden we een prachtig welkomsbord gemaakt én een heerlijke taart gebakken (zie foto)! Het zijn zulke schatjes.
Na een weekje was ik alweer gewend aan het Nederlandse grijze leven, ik genoot er zelfs van, maar toch... Een paar maal per dag kreeg ik de beelden voorbij van mijn ongelofelijke reis: de gletsjers in Patagonië, het fietsen met Tijn door de oneindige natuur, de Atacama woestijn in noord Chili, de zoutvlaktes in Bolivia, de rust van Sucre, Lago Titicaca, de Inca-bouwwerken, het vliegen over de Nazca-lijnen, de bergen bij Huaraz, Kuelap in Noord-Peru, het wandelen met Mieke in Ecuador, de warme mensen in Colombia, het paragliden, het motorrijden, de azuurblauwe zee... Deze beelden en vele andere zijn het afgelopen jaar bij mij gebleven, een ervaring die ik altijd bij me zal dragen. En waarvoor ik heel dankbaar ben dat ik hem mocht meemaken.
Dit was m dan!
Zo, komend jaar dan maar besteden aan een fotoboek (of 5 maken),
Veel liefs,
Freek
Dan nu echt het laatste reisverslag, beseffend dat ik al meer dan een jaar weer in Nederland ben... Maar reisverslagen maken kost me veel tijd en er waren de hele tijd een hele hoop andere (heel interessante) dingen die mijn aandacht vroegen...
Daar gaan we dan, terug naar Colombia!
Na mijn aankomst in Salento (na de uitdagende solo-wandeling in Los Nevados), had ik besloten een avond rustig aan te doen. Zoals vaak tijdens het reizen gaan dingen niet echt volgens plan. In mijn hostel, La Florestra, was namelijk een groep Fransen met Frans-Canadezen en een Duitse jongen Beerpong aan het spelen (voor de uitleg verwijs ik graag naar Google). Dit is het soort spel dat ik ook heeeeel af en toe op huisfeestjes in Groningen speelde en ik vind zelf dat ik er heel goed in ben - dus sloot ik aan. Het was een leuke groep, zo was het leuk om de verschillen tussen Frans-Canadezen en Fransen uit te vinden en wederom bevestigd te worden in het vooroordelen dat Fransen écht niets anders spreken dan Frans (en een beetje Spaans). Na driemaal met mijn team te hebben gewonnen met Beerpong (overigens niet dankzij mij), zijn we in het dorp uitgegaan. Eerst dronken we een biertje in het centrale park en daarna gingen we de salsabar in. Na uitgebreid de katten en apen uit de boom te hebben gekeken ging heb ik een poging gedaan om Pam (een zeer schone Frans-Canadese dame) salsa te leren. Dat was heel leuk om te doen, zelf kan ik er ook niet veel van, maar we hadden een hoop plezier en het was leuk om haar in de ogen te kunnen kijken (hele mooie grote zachte ogen). Om te voorkomen dat Pam teveel belaagd zou worden door de lokale mannen lieten we hen geloven dat we een stel waren, en dat voelde best goed. Verder gebeurde er niets tussen haar en mij, en dat was ook helemaal oké. (De reden daarvoor was onder andere ook dat het bleek dat ze in Canada al 3 jaar een relatie had ;) (kwam ik de volgende dag achter)).
Zo terugkijkend op de dag vond ik het bijzonder dat ik op één dag een zeer zware wandeling diep in de natuur af kon ronden (in Los Nevados) en dezelfde nacht aan de Beerpong en salsa kon gaan. Bijzonder leven zo.
De dag erna vloog ik vanaf het binnenland naar Cartagena, aan de Caribische kust. Dit is een prachtige oude stad waar ik met een nieuw gemaakte vriend uit het hostel (Simon) des nachts door heen liep en rum en biertjes dronk. Hier merkte ik dat ik dit ook graag zou delen met mijn familie. Colombia heeft natuurlijk een beetje een slechte reputatie, maar zo'n stad als Cartagena (en vele andere plekken die ik had bezocht in Colombia) is zó mooi... Ik zou dat graag nog eens met anderen naasten delen. Na een korte nacht in het Hostel (aan zee), werd ik uitgenodigd om mee te gaan kanoën op zee met Hellen, een Duitse onderwijzeres. Dit leek mij een erg goed idee. Echter was de zee lauw-warm! Heel bijzonder, maar in de bocht bij het Caribisch gebied tussen Panama en Colombia warmt de zee zoveel op dat een duik erin écht niet verfrissend is.
Na de kanotocht ben ik met de bus naar Santa Marta gereisd, waar ik de volgende dag naar Minca reisde om door te gaan naar Casa Elemento, een hostel diep in bos op een berg. Daar één nacht doorgebracht, ik denk dat ik er te hoge verwachtingen van had (iedereen had het de hele tijd over Casa Elemento gehad) en hoewel het uitzicht fenomenaal was, vond ik de mensen een beetje niets-zeggend. Na een wandeling door het bos naar een mooie waterval ging ik terug naar Santa Marta om een motor te huren! Hier had ik al heel lang zin in!
In mijn hostel in Santa Marta hadden twee Amerikaanse jongens een business opgezet in het verhuren van motoren aan toeristen. Ik heb ook echt een motorrijbewijs, al was dat niet per se noodzakelijk om een motor mee te krijgen ;) Met de juiste papieren, een kaart en goede smoezen voor de lokale politie vertrok ik de dag erna op mijn YAMAHA 125cc, een beetje licht naar mijn smaak, maar een motor is een motor én een motor is ultieme vrijheid!
Mijn eerste stop was Palomino, een klein ontspannen dorpje, waar ik afstapte voor een paar heerlijk aan de weg gebakken worstjes. En een duik in de zee. Ik raakte aan de praat met een paar expats die al 30 jaar in Colombia verbleven. Ze vertelden over hoe nog maar enkele jaren geleden een aantal wegen zo onveilig waren, dat je als je daarover met de auto reisde, je gegarandeerd door ontvoerd werd. Dit gold ook voor La Guajira, het gebied waar ik naar onderweg was, het meest noord-oostelijke stuk van Colombia. Een landtong bestaande uit een droog stuk woestijn ingeklemd tussen de Caribische zee in het westen en noorden en Venazuela in het oosten. Tot een jaar geleden was het gebied in handen van paramilitairen. Echter had de regering toen besloten dat het gebied veilig moest worden en geschikt moest worden voor toerisme. De politie en het leger in het gebied werd verviervoudigd en min of meer zonder slag of stoot was het gebied veilig. Een politieke keuze dus. Na dit gesprek, droogde ik mezelf af en stapte ik weer op de motor. Ik genoot ENORM van de vrijheid te kunnen gaan en staan waar ik wilde. Ik reed door over de asfaltweg naar Rioacha. Eens in de 5-10 kilometer was een wegversperring met zwaar bewaakte militairen en soms ook tanks. Daar minderde ik dan vaart, waarna ze me altijd zonder te stoppen door lieten rijden. Ik groette hen altijd vriendelijk. Hoewel ik onder de indruk was van zoveel militiar vertoon, beangstigde het mij niet, ik voelde geen spanningen en ze leken alles goed onder controle te hebben. Na ongeveer 200 km rijden kwam ik aan in Rioacha. Ik ging naar het hostel wat me aangeraden was en werd daar heel hartelijke ontvangen. Ik was zo ongeveer de enige gast. Ik at samen met de receptioniest (en oefende mijn Spaans) en ging daarna met de eigenaar van het hostel, Ricardo, naar de finale van Los Liberadores de Latino America kijken in een café om de hoek. Dit is de Champions League van Latijns Amerika. En in de finale stond het voetbalteam van Medellín tegen een Ecadoriaans team. En ze wonnen! Echt heel cool! Toen het feest losbasrste zijn we terug gegaan naar het hostel, waar we met zijn vriendin en een vrijwilliger nog wat nagepraat hebben en het spel Uno speelden. Ik voelde me fijn en welkom bij hen. Het was een erg leuke avond.
De volgende dag afscheid genomen en op aanraden van Ricardo verder langs de kust naar Mayapo gegaan. Dit was een prachtige plek: turqouise zee, witte stranden, palmboom huisjes. Prachtig. Ik parkeerde de motor op het stand en ging bij een van de palmboomoverdekte terrasjes zitten. Ik bestelde een drankje en genoot van het uitzicht. Ook zwom ik even in de zee. Heerlijk. Omdat ik een van de weinige gasten was, kwamen er eens in de zoveel tijd mensen voorbij om rommel te verkopen (armbandjes etc.) of massages aan te bieden. Ik wees hen altijd vriendelijk af, maar dit maakte me wel weer bewust van hoe arm mensen in dit gebied zijn. Na nog even kort in mijn dagboekje te hebben geschreven stapte ik op de motor en begon langzaam aan de terugweg. Na 150 km in het zadel kwam ik aan bij Costeño Beach, een soort chill surfhostel aan het strand. Ze hadden er echt een totaal paradijs van gemaakt voor jonge rijke westerlingen die vooral de lichte dingen van het leven willen meemaken. Er was een chille bar, verschillende gradaties van luxe overnachtingen, hangmatten, yoga-surf-lessen en hele ontspannen sfeer. Het duurde even voordat ik mijn draai vond tussen zoveel lichte nietszeggendheid. Ik denk dat het raar voor mij voelde om op één dag zoveel armoede en ook zoveel rijkdom te zien. Echt hefitg. Des avonds wel echt fijn en leuk gepraat bij het kampvuur met een zeer diverse groep. Een jonge Londense kunstenaar legde me uit hoe je possy Engelse meisjes herkent en hoe ze normale mensen zonder hun achtergrond en leefgewoonten en taalgebruik geen blik waardig keuren. Na zijn uitleg viel het mij ook op hoe egocentrsch ze waren. Een beetje het type meisje wat aardig doet als ze iets van je moet, maar je anders negeert. Na een heleboel bruine rum en goede gesprekken en observaties bij het kampvuur, was het tijd om naar mijn hangmat in het hostel te gaan. Bij het afscheid zeiden twee mensen bij het kampvuur dat ze het heel leuk hadden gevonden om met mij te praten omdat ik zo enthousiast ben over alles. Ik was die avond ook helemaal in mijn element geweest. Heel fijn.
Na een korte nacht en een ontbijt met geniaal uitzicht op de zee (zie foto), op de motor gestapt. Het was tijd om wat avontuurlijks te gaan doen met de motor, want daar was hij eigenlijk voor gemaakt: het was een soort dirt-bike, met offroad banden geschikt om vanalles mee te doen wat in Nederland niet kan of mag. Ik besloot een stuk van de wandelroute naar de Ciudad Perdida (de verloren stad), te rijden. Deze wandeling had ik ook zelf graag nog gedaan, maar had hier niet genoeg tijd voor gehad. Het is een wandeling diep het bos en de bergen in en de eerste wandeldag kun je ook met de motor rijden… Ik dacht… Dat moet ik doen!
Het was een geweldige ervarig, over steeds smallere stijgende paadjes door het bos. Af en toe kwam ik groepen wandelaars tegen, die dan braaf aan de kant gingen voor mij en soms werd ik ingehaald voor jongens op (veel minder goede) motoren die mij uitdaagde met hen te racen. Zij kenden de route (met alle bochten en afgronden) veel te goed, dus ik liet mij niet uitdagen. Maar leuk was het wel! Ik reed een uur tot een mooi uitzichtpunt, genoot van het feit dat ik het goed gehaald had en alle ervaringen en beelden van onderweg. Toen een stuk teruggekeerd en een andere weg de Sierra Santa Marta in genomen. Hier was geen verkeer en heel af en toe een boerderijtje in het bos. Dit voelde een stuk minder veilig, juist omdat ik wist dat er in dit gebied nog coca (de plant waar cocaïne van gemaakt wordt) verbouwd wordt. Op een gegeven moment omgekeerd in terug gereden naar Santa Marta. In het hostel aangekomen zeiden de jongens van de motorverhuur dat ik een grijns had die ik niet meer van mijn gezicht af kon krijgen. Dat klopte ook wel, ik had het GEWELDIG gehad met mijn motortje!
Daarna ben ik als stukje van mijn reis naar de hoofdstad van Colombia gevlogen. In Bogota een leuk hostel gevonden en meteen de eerste ochtend een Grafity City Tour gedaan. De stad staat bekend om zijn Grafity-kunst. Ik was vooral onder de indruk van de politieke Grafity-tekeningen. Deze zijn mega-indrukwekkend in hun expressie over de mindere kanten van het leven in Colombia. Ik leerde veel over de verschillende stijlen en technieken. Des avonds at ik nog gezellig gegeten met de mensen uit mijn hostel en zijn we nog biertjes gaan drinken. Ik vond het leuk, maar merkte dat ik al met een been in Nederland was. Mijn aandacht ging heel erg naar hoe het weer zou zijn om over 2 dagen aan te komen. Ik had zó'n zin in de vrienden en familie zien, mijn huis, de zeilboot, mijn eigen fiets, alles!
Ik deed nog een fietstour door de stad (met heel veel andere Nederlanders (alle cliché’s zijn waar, wij houden van fietsen) en bezocht het goud-museum (erg indrukwekkend en mooi).
Toen ik op het punt stond om mijn vliegtuig van Air France via Parijs naar huis te nemen, bleek dat deze was gecanceld in verband met een staking van Air France eerder die week. Ik was er heel er van uit mijn doen, had me zó ingesteld op naar huis gaan en iedereen weer zien! Mijn vertrouwen in Fransen zakte tot een absoluut dieptepunt en ik heb mij toen voorgenomen nooit meer met Air France te vliegen: na bijna 5 maanden weg te zijn geweest moesten ze leveren waarvoor ik ze betaald had! Mijn repatriëring!
Anderhalve dag later ging toch mijn vlucht nog naar Parijs, daar had ik een hele dag overstaptijd, die ik benutte door naar een enorm winkelcentrum te gaan, en mij te melden bij de cinema. In mijn beste Frans (lees: Spaans) vroeg ik aan de bewaker of er ook een niet-Frans-nagesynchroniseerde film draaide, dit bleek het geval te zijn. Ik had een heftige middag met een soort anti-superhelden film in IMAX 3D, maar ik zat alleen in de zaal en hoefde niet met Fransen te praten dus voelde me fijn.
Aan het eind van de middag ging mijn vlucht naar Amsterdam. Daar werd ik opgehaald door Mimi en Edwin. Ook mijn reisgezel Tijn was naar Schiphol gekomen om me welkom te heten. Het was zó fijn om weer in Nederland te zijn en hen allen weer te zien! We dronken een biertje en toen zijn Mimi, Edwin en ik naar Groningen gereden. Het voelde heel erg als thuiskomen, de Gas Unie en toen mijn geboortehuis. Na een heerlijke nacht ben ik rustig begonnen met het terug verhuizen van mijn spullen naar mijn kamer aan de Oosterweg. Het voelde geweldig om weer op mijn eigen plek te zijn en de huisheren hadden zich ook best oké gedragen, dus alles zag er nog prima uit (ik ben hier helemaal niet nodig in Groningen). Bovendien hadden we een prachtig welkomsbord gemaakt én een heerlijke taart gebakken (zie foto)! Het zijn zulke schatjes.
Na een weekje was ik alweer gewend aan het Nederlandse grijze leven, ik genoot er zelfs van, maar toch... Een paar maal per dag kreeg ik de beelden voorbij van mijn ongelofelijke reis: de gletsjers in Patagonië, het fietsen met Tijn door de oneindige natuur, de Atacama woestijn in noord Chili, de zoutvlaktes in Bolivia, de rust van Sucre, Lago Titicaca, de Inca-bouwwerken, het vliegen over de Nazca-lijnen, de bergen bij Huaraz, Kuelap in Noord-Peru, het wandelen met Mieke in Ecuador, de warme mensen in Colombia, het paragliden, het motorrijden, de azuurblauwe zee... Deze beelden en vele andere zijn het afgelopen jaar bij mij gebleven, een ervaring die ik altijd bij me zal dragen. En waarvoor ik heel dankbaar ben dat ik hem mocht meemaken.
Dit was m dan!
Zo, komend jaar dan maar besteden aan een fotoboek (of 5 maken),
Veel liefs,
Freek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
