13. Colombia
Door: Freek
Blijf op de hoogte en volg Freek
27 Februari 2017 | Colombia, Medellín
Lieve Allemaal,
Na het uploaden van het vorige reisverslag, kreeg ik meteen een berichtje van een vriendin dat ze nou toch écht niet meer geloofde dat ik daar nog was... Tsja, het klopt, het is al bijna een jaar geleden dat ik naar Zuid-Amerika vertrok... Maar blijkbaar ben ik beter in reizen dan in reisverslagen schrijven... Maar het hoort er ook bij én ik vind het leuk om te doen: het op die manier her te beleven. En als ik dan een fotoboek ga maken, dan heb ik de verhalen al. Maar dat is meer een project voor over een jaar zijn ;)
Na de grens over te zijn gestoken van Ecuador naar Colombia ben ik met de bus doorgereisd naar Salento. Onderweg in de bus ontmoette ik een erg leuk Tsjechisch koppel, Phillip en Josephine. Na ingecheckt te hebben in het hostel ben ik samen met hen naar Valle de Cocora gegaan. Een prachtige vallei vol met enorme witte palmbomen. We wandelden een stuk, bezochten een plek waar Kolibries werden gevoerd (wát een géniale beestjes!!!!), maakten er een hoop foto's en hadden tijdens het wandelen gesprekken over een hele hoop onderwerpen. Ze kenden elkaar uit de filmbusiness, ze waren onderdeel van camerateams van internationale producties die dan (gedeeltelijk) in Tsjechië werden geschoten. Ze hadden een aantal must-see filmtips voor mij en zaten vol goede verhalen. Weer terug in het dorp vond ik een klein fruitwinkeltje en werd mij de eerste reden duidelijk van waarom ik zo verliefd zou worden op Colombia: het fruit!!!! Ik kocht, ik citeer uit mijn dagboekje: "2 mango's, een ananas, tomaten, avocado's, maracuja's en passievruchten. Voor minder dan 2 euro." Weer terug in het hostel maakte ik 4 hotdogs met tomaat en guacamole klaar en at deze met prachtig uitzicht op de begroeide bergen op. Des avonds dronk ik nog een hoop sterke drank met Josephine en Phillip, waarbij ze me ook prachtige foto's lieten zien van de eerdere onderdelen van hun reis. Op mijn verlanglijstje staan nu Oman, Sri Lanka en India als landen die echt bezocht moeten worden de komende jaren :)
De dag erna was ik echt een beetje brak, toch vroeg mijn bedje uit, om 9 uur een fiets gehuurd en downhill naar een koffieplantage gegaan. Was een klein bedrijfje en ik kreeg een privé-rondleiding. Eigenlijk wist ik niets van koffie, behalve dat je lekkere koffie hebt en mindere lekkere koffie en dat er veel uitbuiting gepaard gaat met de productie ervan. Dit was echter een klein (model-)bedrijfje, ik leerde wanneer een koffieboon rijp is, hoe je hem plukt, dat ze banenbomen tussen de koffiestruiken zetten om het water te reguleren (deze werken als waterreservoir), dat koffiebonen met 1 of 2 peulen erin het beste zijn, met meer (bv 3) gaat de kwaliteit erg achteruit. Ook het schoonmaken en branden gebeurde op het boerderijtje zelf. Bij afscheid kocht ik een halve kilo koffie, die ik nog 4 weken achter me aan zou slepen. De terugweg de berg op was erg zwaar, maar ik moest doorfietsen want ik had een bus geboekt naar Medellín. Na een snelle douche in het hostel nam ik het busje (warm en klam) richting de miljoenenstad waar Pablo Escobar en zijn drugkartel jaren lang de dienst uit hadden gemaakt en hij als persoon legendarisch beroemd werd als bekendste cocaïnehandelaar aller tijden.
Aangekomen in Medellín stapte ik in de verkeerde metro waardoor ik in een verkeerd deel van de stad kwam om daar drie kwartier zinloos rondlopend op zoek te gaan naar mijn al geboekte hostel. Uiteindelijk toch wat mensen de juiste richting gevraagd en toen een heel eind terug gegaan met de metro, met de zware rugzak en een waardeloos gevoel over mijn navigatiekwaliteiten... Uiteindelijk s avonds in het donker gestressed en uitgeput aangekomen in het hostel. Het was gelukkig echt een fijn hostel met aardige eigenaar en een mooie keuken, dus deed ik nog snel inkopen bij de lokale supermarkt en heb ik lekker gekookt en met andere gasten biertjes gedronken. Uiteindelijk ook nog de uit geweest naar een heel bijzondere House Techno underground club. Was echt bijzonder. En heel leuk om weer een keer te dansen!
De dag erna ben ik met een van de andere gasten van het Hostel, Antonio, een Colombiaans-Amerikaanse jongen, naar een skateboard wedstrijd gegaan. Het was écht geniaal! Ik had nog nooit zulk hoog niveau skateboarden gezien, veel verschillende stijlen maar één van de deelnemers was duidelijk de beste, we zijn niet tot het eind gebleven maar ik twijfel er niet aan dat hij de hoofdprijs (van omgerekend 280 euro) zou winnen.
De dag erna had ik een regeldagje: ik maakte een reisverslag (over Bolivia, gok ik zo), beantwoorde mijn mail boekte een paar tickets en deed een Citytour. Deze was écht super! Eigenlijk is Medellín een hele saaie stad als je kijkt naar de gebouwen, er is niet echt iets ouds of cultureel bijzonders. Het is echter de sociale geschiedenis die het interessant maakt. Tussen 1948 en 2002 was het een bloederige stad leerde ik: aanslagen, moorden, ontvoeringen, alles! Wat begon als een ideologisch conflict tussen links en rechts (1948 - 1958), ontaarde door het inmenging van het geld van 'The Famous Criminal' (Pablo (Escobar) voor intimi) en zijn vrienden in een oorlog om macht en geld. Hiervan werden 1000den gewone burgers het slachtoffer. De opkomst van de drugsbazen, de paramilitairen en guerrilla's die met de drugbazen samenwerkten en elkaar tegenwerkten, allemaal best complex... Ik noteerde 'superinteressant en bloederig' in mijn dagboekje. Wat mij eigenlijk het meest aan de citytour bij is gebleven is dat de stad en het land zich door deze zware, bloederige tijd heen heeft kunnen slepen. En daar is zij trots op. En ik denk dat dat terecht is. Mensen genieten van het leven, dansen, zoenen & lachen. Want ze hebben wat te vieren de laatste jaren. Deze lichtheid en vrolijkheid, die de Colombianen ook graag met buitenlanders willen delen is werd mijn tweede reden tot verliefdheid op Colombia.
Wat nog een leuk detail was van de Citytour was dat de gids ons al groep 'gringo's' ('blanke (domme) westerse toeristen') het fenomeen 'Papaya-level' uitlegde. Het Papaya-level op een bepaald tijdstip op een bepaalde plek geeft aan hoe gevaarlijk een plek is, met name om gezakkenrold te worden. Er waren 4 gradaties: Papaya-level 1 t/m 4.
Papaya-level 1: laag risico, gewoon opletten
Papaya-level 4: zeer hoog risico, tas voor je buik, op de omgeving letten en als groep dicht bij elkaar blijven.
We liepen door verschillende stukken stad met verschillende Papaya-levels, gelukkig ging alles goed. De gids had deze Papaya-gradaties bedacht op basis van een Colombiaans spreekwoord 'dar papaya' of te wel 'het geven van papaya'. Wat zoveel betekent dat als je je papaya niet goed opbergt, iedereen hem af kan en zal pakken. Hierin staat de papaya voor lekker en waardevol. Ik vond het erg goed bedacht.
Delaatste dag in Medellín ben ik een heel eind met de metro gegaan, de stad uit, om vervolgens mij twee aansluitende skiliften de heuvels in te gaan en Parque Arví te bezoeken. Dit is een bos waar een aantal mooie paadjes doorheen lopen. Het was voor mij wel een beetje teveel aangelegd maar toch vond ik het lekker om weer even buiten de stad te zijn. Weer terug in de stad bezocht ik de botanische tuin om even rustig te schrijven in mijn boekje, terwijl ik lekker op mijn bankje zat, schoof er ineens een leguaan van ruim een meter lang voorbij, die vervolgens op zijn gemak een boom in klom. Heel bijzonder.
Des avonds ging ik naar San Gil, het was een beetje een onhandige lange busrit, maar naar een aantal maal overstappen kwam ik er de volgende dag eind van de ochtend aan. San Gil staat bekend als buitensportwalhalla. Ik boekte voor de dag erna paragliden, niet echt iets voor mij, maar dit zou een van de hoogste plekken zijn en was een absolute must, dus... daar ging ik. In de ochtend gingen we met een busje met materiaal en instructeurs en toeristen naar een heuvel buiten het dorp. Daar moesten we eerst een uurtje wachten op de juiste wind, wat oké was, want we waren met een leuke groep. Daarna gingen we een voor een met een instructeur de lucht in. Het was echt GRUWELIJK GENIAAL! Prachtig uitzicht, door de thermiek naar hoge hoogten (tot 1200m) geduwd en na een tijdje in de lucht vroeg mijn instructeur "Todo bien?", ik genoot van het uitzicht en zei "Sí, todo bien!!", waarop de man een schroevende duikvlucht inzette. Heerlijk om zo heen en weer geslingerd te worden. En net lang genoeg om niet echt misselijk te worden. Briljant!
Terug in San Gil ben ik meteen door gereisd naar Barichara. Dit is een prachtig idyllisch dorpje wat vooral leuk is als je een stel bent en van prachtige idyllische dingen houdt. Ik liep een paar rondjes maar vond het vrij saai. Daarna ging in naar het hostel wat ik geboekt had waar ik de tweede tegenvaller van de dag had: het National Parque Cucoy waar ik gepland had een trektocht te doen was gesloten. Echt klote, omdat het van grote schoonheid zou zijn en een alternatief niet echt voor handen was. Een groot deel van de avond in het hostel gebruikte ik om een nieuw plan voor een trektocht te maken...
De dag erna reisde ik weer terug naar San Gil, waar ik besloot dat het tijd was om te leren kajakken! Ik boekte een privéleraar, Robert, die mij zou leren hoe te eskimoteren (het draaien van de kano als hij op de kop ligt en jij er nog in zit (dat wat zwaartekracht-technisch de natuurlijke staat van zijn is van een kano met een persoon erin)). Eskimoteren was echt taai om onder de knie te krijgen, maar naar een aantal uur ploeteren kon ik in rustige stukken water de kano rechtop draaien. Een hele overwinning en echt heeel cool! Aan het eind van de les zijn we toen nog de rivier nog een stuk afgedaald. Er zaten een heel aantal stroomversnellingen in en het viel me op hoe gruwelijk snel je ondersteboven flikkert met zo'n kano. In een stroomversnelling kon ik het ene moment nog denken 'oeh, dit gaat echt lekker' en hetzelfde moment ondersteboven draaien waarbij ik me ineens in een soort bruisend, kolkende duisternis bevond, én dán eskimoteren, dat bleek in de meeste gevallen niet mogelijk. Dat was een soort volgend level... Dan maakte ik me vervolgens los uit de kano (dekzeiltje lostrekken) en zwom naar de oppervlakte. De deal met Robert was dat hij in zo'n geval mijn kano redde en ik mijn peddel. Soms nog een hele opgave, zo midden in de kolkend bruisende stroomversnelling. Dan in rustiger vaarwater, dreven we ons met alles naar de kant om mijn kano weer leeg te maken, mij erin te installeren en weer de rivier op te wagen. Echt spannend, uitputten en leuk!
Na dit twee dagen te hebben gedaan (in combinatie met uitrusten in de hangmat de rest van de dag en avond) ging ik richting Manizales om me klaar te maken voor mijn trektocht in Parque National Los Nevados, dit als alternatief voor de tocht in het gesloten PN Cucoy.
deze tocht is wel weer een verhaal op zich.. dus zal ik in mijn volgende reisverslag behandelen!
Heb het goed allen!
Liefs,
Freek
Na het uploaden van het vorige reisverslag, kreeg ik meteen een berichtje van een vriendin dat ze nou toch écht niet meer geloofde dat ik daar nog was... Tsja, het klopt, het is al bijna een jaar geleden dat ik naar Zuid-Amerika vertrok... Maar blijkbaar ben ik beter in reizen dan in reisverslagen schrijven... Maar het hoort er ook bij én ik vind het leuk om te doen: het op die manier her te beleven. En als ik dan een fotoboek ga maken, dan heb ik de verhalen al. Maar dat is meer een project voor over een jaar zijn ;)
Na de grens over te zijn gestoken van Ecuador naar Colombia ben ik met de bus doorgereisd naar Salento. Onderweg in de bus ontmoette ik een erg leuk Tsjechisch koppel, Phillip en Josephine. Na ingecheckt te hebben in het hostel ben ik samen met hen naar Valle de Cocora gegaan. Een prachtige vallei vol met enorme witte palmbomen. We wandelden een stuk, bezochten een plek waar Kolibries werden gevoerd (wát een géniale beestjes!!!!), maakten er een hoop foto's en hadden tijdens het wandelen gesprekken over een hele hoop onderwerpen. Ze kenden elkaar uit de filmbusiness, ze waren onderdeel van camerateams van internationale producties die dan (gedeeltelijk) in Tsjechië werden geschoten. Ze hadden een aantal must-see filmtips voor mij en zaten vol goede verhalen. Weer terug in het dorp vond ik een klein fruitwinkeltje en werd mij de eerste reden duidelijk van waarom ik zo verliefd zou worden op Colombia: het fruit!!!! Ik kocht, ik citeer uit mijn dagboekje: "2 mango's, een ananas, tomaten, avocado's, maracuja's en passievruchten. Voor minder dan 2 euro." Weer terug in het hostel maakte ik 4 hotdogs met tomaat en guacamole klaar en at deze met prachtig uitzicht op de begroeide bergen op. Des avonds dronk ik nog een hoop sterke drank met Josephine en Phillip, waarbij ze me ook prachtige foto's lieten zien van de eerdere onderdelen van hun reis. Op mijn verlanglijstje staan nu Oman, Sri Lanka en India als landen die echt bezocht moeten worden de komende jaren :)
De dag erna was ik echt een beetje brak, toch vroeg mijn bedje uit, om 9 uur een fiets gehuurd en downhill naar een koffieplantage gegaan. Was een klein bedrijfje en ik kreeg een privé-rondleiding. Eigenlijk wist ik niets van koffie, behalve dat je lekkere koffie hebt en mindere lekkere koffie en dat er veel uitbuiting gepaard gaat met de productie ervan. Dit was echter een klein (model-)bedrijfje, ik leerde wanneer een koffieboon rijp is, hoe je hem plukt, dat ze banenbomen tussen de koffiestruiken zetten om het water te reguleren (deze werken als waterreservoir), dat koffiebonen met 1 of 2 peulen erin het beste zijn, met meer (bv 3) gaat de kwaliteit erg achteruit. Ook het schoonmaken en branden gebeurde op het boerderijtje zelf. Bij afscheid kocht ik een halve kilo koffie, die ik nog 4 weken achter me aan zou slepen. De terugweg de berg op was erg zwaar, maar ik moest doorfietsen want ik had een bus geboekt naar Medellín. Na een snelle douche in het hostel nam ik het busje (warm en klam) richting de miljoenenstad waar Pablo Escobar en zijn drugkartel jaren lang de dienst uit hadden gemaakt en hij als persoon legendarisch beroemd werd als bekendste cocaïnehandelaar aller tijden.
Aangekomen in Medellín stapte ik in de verkeerde metro waardoor ik in een verkeerd deel van de stad kwam om daar drie kwartier zinloos rondlopend op zoek te gaan naar mijn al geboekte hostel. Uiteindelijk toch wat mensen de juiste richting gevraagd en toen een heel eind terug gegaan met de metro, met de zware rugzak en een waardeloos gevoel over mijn navigatiekwaliteiten... Uiteindelijk s avonds in het donker gestressed en uitgeput aangekomen in het hostel. Het was gelukkig echt een fijn hostel met aardige eigenaar en een mooie keuken, dus deed ik nog snel inkopen bij de lokale supermarkt en heb ik lekker gekookt en met andere gasten biertjes gedronken. Uiteindelijk ook nog de uit geweest naar een heel bijzondere House Techno underground club. Was echt bijzonder. En heel leuk om weer een keer te dansen!
De dag erna ben ik met een van de andere gasten van het Hostel, Antonio, een Colombiaans-Amerikaanse jongen, naar een skateboard wedstrijd gegaan. Het was écht geniaal! Ik had nog nooit zulk hoog niveau skateboarden gezien, veel verschillende stijlen maar één van de deelnemers was duidelijk de beste, we zijn niet tot het eind gebleven maar ik twijfel er niet aan dat hij de hoofdprijs (van omgerekend 280 euro) zou winnen.
De dag erna had ik een regeldagje: ik maakte een reisverslag (over Bolivia, gok ik zo), beantwoorde mijn mail boekte een paar tickets en deed een Citytour. Deze was écht super! Eigenlijk is Medellín een hele saaie stad als je kijkt naar de gebouwen, er is niet echt iets ouds of cultureel bijzonders. Het is echter de sociale geschiedenis die het interessant maakt. Tussen 1948 en 2002 was het een bloederige stad leerde ik: aanslagen, moorden, ontvoeringen, alles! Wat begon als een ideologisch conflict tussen links en rechts (1948 - 1958), ontaarde door het inmenging van het geld van 'The Famous Criminal' (Pablo (Escobar) voor intimi) en zijn vrienden in een oorlog om macht en geld. Hiervan werden 1000den gewone burgers het slachtoffer. De opkomst van de drugsbazen, de paramilitairen en guerrilla's die met de drugbazen samenwerkten en elkaar tegenwerkten, allemaal best complex... Ik noteerde 'superinteressant en bloederig' in mijn dagboekje. Wat mij eigenlijk het meest aan de citytour bij is gebleven is dat de stad en het land zich door deze zware, bloederige tijd heen heeft kunnen slepen. En daar is zij trots op. En ik denk dat dat terecht is. Mensen genieten van het leven, dansen, zoenen & lachen. Want ze hebben wat te vieren de laatste jaren. Deze lichtheid en vrolijkheid, die de Colombianen ook graag met buitenlanders willen delen is werd mijn tweede reden tot verliefdheid op Colombia.
Wat nog een leuk detail was van de Citytour was dat de gids ons al groep 'gringo's' ('blanke (domme) westerse toeristen') het fenomeen 'Papaya-level' uitlegde. Het Papaya-level op een bepaald tijdstip op een bepaalde plek geeft aan hoe gevaarlijk een plek is, met name om gezakkenrold te worden. Er waren 4 gradaties: Papaya-level 1 t/m 4.
Papaya-level 1: laag risico, gewoon opletten
Papaya-level 4: zeer hoog risico, tas voor je buik, op de omgeving letten en als groep dicht bij elkaar blijven.
We liepen door verschillende stukken stad met verschillende Papaya-levels, gelukkig ging alles goed. De gids had deze Papaya-gradaties bedacht op basis van een Colombiaans spreekwoord 'dar papaya' of te wel 'het geven van papaya'. Wat zoveel betekent dat als je je papaya niet goed opbergt, iedereen hem af kan en zal pakken. Hierin staat de papaya voor lekker en waardevol. Ik vond het erg goed bedacht.
Delaatste dag in Medellín ben ik een heel eind met de metro gegaan, de stad uit, om vervolgens mij twee aansluitende skiliften de heuvels in te gaan en Parque Arví te bezoeken. Dit is een bos waar een aantal mooie paadjes doorheen lopen. Het was voor mij wel een beetje teveel aangelegd maar toch vond ik het lekker om weer even buiten de stad te zijn. Weer terug in de stad bezocht ik de botanische tuin om even rustig te schrijven in mijn boekje, terwijl ik lekker op mijn bankje zat, schoof er ineens een leguaan van ruim een meter lang voorbij, die vervolgens op zijn gemak een boom in klom. Heel bijzonder.
Des avonds ging ik naar San Gil, het was een beetje een onhandige lange busrit, maar naar een aantal maal overstappen kwam ik er de volgende dag eind van de ochtend aan. San Gil staat bekend als buitensportwalhalla. Ik boekte voor de dag erna paragliden, niet echt iets voor mij, maar dit zou een van de hoogste plekken zijn en was een absolute must, dus... daar ging ik. In de ochtend gingen we met een busje met materiaal en instructeurs en toeristen naar een heuvel buiten het dorp. Daar moesten we eerst een uurtje wachten op de juiste wind, wat oké was, want we waren met een leuke groep. Daarna gingen we een voor een met een instructeur de lucht in. Het was echt GRUWELIJK GENIAAL! Prachtig uitzicht, door de thermiek naar hoge hoogten (tot 1200m) geduwd en na een tijdje in de lucht vroeg mijn instructeur "Todo bien?", ik genoot van het uitzicht en zei "Sí, todo bien!!", waarop de man een schroevende duikvlucht inzette. Heerlijk om zo heen en weer geslingerd te worden. En net lang genoeg om niet echt misselijk te worden. Briljant!
Terug in San Gil ben ik meteen door gereisd naar Barichara. Dit is een prachtig idyllisch dorpje wat vooral leuk is als je een stel bent en van prachtige idyllische dingen houdt. Ik liep een paar rondjes maar vond het vrij saai. Daarna ging in naar het hostel wat ik geboekt had waar ik de tweede tegenvaller van de dag had: het National Parque Cucoy waar ik gepland had een trektocht te doen was gesloten. Echt klote, omdat het van grote schoonheid zou zijn en een alternatief niet echt voor handen was. Een groot deel van de avond in het hostel gebruikte ik om een nieuw plan voor een trektocht te maken...
De dag erna reisde ik weer terug naar San Gil, waar ik besloot dat het tijd was om te leren kajakken! Ik boekte een privéleraar, Robert, die mij zou leren hoe te eskimoteren (het draaien van de kano als hij op de kop ligt en jij er nog in zit (dat wat zwaartekracht-technisch de natuurlijke staat van zijn is van een kano met een persoon erin)). Eskimoteren was echt taai om onder de knie te krijgen, maar naar een aantal uur ploeteren kon ik in rustige stukken water de kano rechtop draaien. Een hele overwinning en echt heeel cool! Aan het eind van de les zijn we toen nog de rivier nog een stuk afgedaald. Er zaten een heel aantal stroomversnellingen in en het viel me op hoe gruwelijk snel je ondersteboven flikkert met zo'n kano. In een stroomversnelling kon ik het ene moment nog denken 'oeh, dit gaat echt lekker' en hetzelfde moment ondersteboven draaien waarbij ik me ineens in een soort bruisend, kolkende duisternis bevond, én dán eskimoteren, dat bleek in de meeste gevallen niet mogelijk. Dat was een soort volgend level... Dan maakte ik me vervolgens los uit de kano (dekzeiltje lostrekken) en zwom naar de oppervlakte. De deal met Robert was dat hij in zo'n geval mijn kano redde en ik mijn peddel. Soms nog een hele opgave, zo midden in de kolkend bruisende stroomversnelling. Dan in rustiger vaarwater, dreven we ons met alles naar de kant om mijn kano weer leeg te maken, mij erin te installeren en weer de rivier op te wagen. Echt spannend, uitputten en leuk!
Na dit twee dagen te hebben gedaan (in combinatie met uitrusten in de hangmat de rest van de dag en avond) ging ik richting Manizales om me klaar te maken voor mijn trektocht in Parque National Los Nevados, dit als alternatief voor de tocht in het gesloten PN Cucoy.
deze tocht is wel weer een verhaal op zich.. dus zal ik in mijn volgende reisverslag behandelen!
Heb het goed allen!
Liefs,
Freek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
