Deel 5: Van Chili naar Bolivia
Door: Freek
Blijf op de hoogte en volg Freek
11 Juli 2016 | Bolivia, Sucre
Lieve Allemaal,
Toen ik mijn laatste reisverslag typte, was ik er niet helemaal bij met mijn hoofd, ik vergat namelijk te vertellen dat Tijn en ik voor we uit elkaar gingen in Santiago nog een mooie wandeling hebben gemaakt naar een heuvel midden in de stad met de toepasselijke naam: Bellavista. Onder aan de heuvel kun je een soort lift-trein ding naar boven nemen om dan via het grote park de heuvel weer af te keuvelen. Wat het mooie is aan Bellavista, is dat als het een beetje helder weer is, je over de stad heen de indrukwekkende 4 tot 6 duizend meter hoge bergen kunt zien. Santiago ligt praktisch tegen de Andes aan, een erg bijzonder gezicht, een miljoenenstad met daarachter de reusachtige bergen.
De wandeling was ook voor mij en Tijn de kans om nog even rustig terug te kijken op onze reistijd samen (6 weken). We hadden het heel goed gehad samen en onze oude vriendschap (ja, 25 jaar al), voelt voor mij weer nabij en levend. Winst.
En toen scheidden onze wegen dus. Tijn met het vliegtuig naar Santa Cruz in Bolivia, ik 24 uur lang met de bus naar het noorden van Chili. Naar San Pedro de Atacama. Een dorp in de droogste woestijn ter wereld. Het heeft er vorige jaar geregend, maar daarvoor had de grond 40 jaar geen druppel uit de hemel ontvangen. Maar dat is niet de reden dat ik er heen wilde gaan. Het is de ongelofelijke natuur waarover ik had gehoord... Na een nachtje goede slaap ben ik op tour naar de Tatio geisers geweest. Dit zijn natuurlijke hete warmwaterbronnen op 4000m hoogte. We gingen er met een busje toeristen en een gids heen heel vroeg in de morgen. Ik vond het een heel bijzondere ervaring om de zon op te zien komen boven de dampende geisers. Daarna zijn we nog met de hele groep in een geiserverwarmde stromend riviertje gaan zitten, tot ook daar de zon op on scheen. Heerlijk, en nog gezond ook met al die mineralen :)
Daarna weer het busje in, nog lamavlees gegeten (beetje zielig maar eigenlijk wel heel lekker), een meer met flamingo's bekeken en weer terug naar San Pedro. Het was inmiddels middag en ik was best een beetje moe van het vroege opstaan maar er was nog iets wat ik volgens iedereen daar moest gaan bekijken: Valle de la Luna. De maanvallei. Dus ik heb een fiets gehuurd en ben naar de maanvallei gefietst, zo'n 5 km verderop. Ik vond het heerlijk om weer op de fiets te zitten, zowel doordat ik lekker was om weer te sporten (stukken lekker hard doortrappen) als de vrijheid van een eigen vervoermiddel hebben en niet achter een groep aan te hobbelen of in een busje te zitten. Aangekomen in de maanvallei was het ook echt de moeite waard. Het is een vallei van zo'n 15 km lang met een weg er doorheen waarover je heen kan fietsen. Je kunt dan op verschillende punten afstappen en wandelingetjes maken. Het landschap was echt bizar: gortdroge woestijnduinen met op sommige plekken een dikke laag keukenzout erop. Het effect was inderdaad zoals ik me een maanlandschap voorstel. In de vallei heb ik nog een stuk door een grot gewandeld en een paar zandduinen op met prachtig uitzicht. Daarna werd ik door een parkwachter de vallei weer uit gebonjourd omdat het gevaarlijk is om na zonsondergang op de weg tussen San Pedro en de vallei te fietsen: er rijden grote trucks naar Argentinië. Ik had nog niet alles gezien in de vallei, maar had in het dorp al een verhaal gehoord van een Australische fietser die na zonsondergang terug was gefietst van de vallei en op de weg naar het dorp door een dronken vrachtwagenchauffeur was doodgereden. Zelf heb ik de belofte gemaakt heel terug te komen naar Nederland en daar hoort voor mij bij om niet de zonsondergang in de maanvallei mee te maken maar deze vanuit het dorp te aanschouwen. Op de terugweg ben ik nog even gestopt bij de plek waar de Australiër zijn ongeluk had. Ze hebben een mooi monumentje voor hem gemaakt: zijn fiets met helm en dubbelgevouwen WIELEN staat maagdelijk wit geverfd in de woestijn. En hij heeft een simpel bordje met zijn naam erbij en de datum erbij. Ik heb er een moment bij stil gestaan en mijn respect betuigd. Het doet me altijd pijn, jonge mensen die overlijden.
De volgende dag werd ik opgehaald om op 3 daagse tour te gaan naar Bolivia! Deze had ik 2 dagen daarvoor al geboekt en ik had er veel zin in! Onze groep bestond verder uit 3 andere toeristen: een Mexicaanse professionele fotograaf: Pablo. Een typische Engelse dame Jo, die in Cambridge heeft gestudeerd én een rete-leuke Nederlandse gast die van één tussenjaar na zijn bachelor twee tussenjaren heeft gemaakt: Guus. En dan was er nog onze chauffeur/gids. Met zijn vijven zaten we in de 15 jaar oude maar goed onderhouden Toyota Landcruiser. Er was meteen een goede klik met de groep en we konden allemaal goed Engels (behalve de gids) waardoor de communicatie ook geen probleem was.
De tour begon met om een van de 5000 meter hoge vulkanen heen rijden en de Boliviaanse grens passeren. Leuk detail is dat toeristen uit de Verenigde Staten als enige mensen die Bolivia binnen willen gaan geld moeten betalen voor hun visum. En niet zo'n beetje ook: 135 US Dollar. Dit heeft Bolivia, bij navraag aan onze gids, ingevoerd omdat het voor Bolivianen zelf bijna onmogelijk is om de VS binnen te komen. Europeanen en Mexicanen hoeven deze 'fee' niet te betalen, dus we waren het alle vier eens met dat de gringo's uit de VS dit betalen :)
Daarna hebben we een paar gekleurde meren bezocht, maar deze waren op dit moment niet zo heel mooi omdat er te veel of te weinig regen was gevallen. Daarna hebben we gezwommen in een geiserverwarmd bad met echt het mooiste uitzicht wat ik me voor kon stellen vanuit een zwembad (inclusief vicuña's (soort super elegante lama's) op de achtergrond. Daarna hebben we een paar heel modderige geisers bezocht op 4800 meter. Ik merkte hier de hoogte wel echt, voor alle duidelijkheid: de hoogste berg van Europa, de Mont Blanc, is ook 4800 meter. Ik was slecht geacclimatiseerd omdat San Pedro 'maar' op 2500 meter was geweest. Daarna gelukkig met onze jeep (want wandelen was er niet bij) wat afgedaald naar de plaats waar we zouden overnachten op 4300 meter. Een eenvoudig hostel met harde bedden maar een lekker houtkachel. Zwaar gelunched en toen met de jeep naar Laguna Colorada gegaan. Een rood meer met heel veel flamingo's. Indrukwekkend en lekker om een beetje rond het meer te wandelen en te praten met Guus. Het was voor mij leuk om hem tegen te komen omdat we in veel dingen op elkaar lijken maar tegelijk ook heel andere levens leiden.
Daarna siësta in de hostel, avondeten en vroeg slapen omdat we de volgende dag meer dan 600 km gingen rijden. Ik had het moeilijk met het slapen. Doordat mijn lichaam totaal niet gewend was aan de hoogte van 4300 meter, haalde ik tijdens het slapen niet genoeg adem waardoor ik telkens wakker werd. (De lucht die je inademt op die hoogte is veel ijler waardoor je óf meer lucht moet inademen óf je meer rode bloedcellen aan moet maken (dit is acclimatiseren)). Toen ik om 6 uur de volgende ochtend opstond voelde ik me beroerd. Mijn lichaam wilde gewoon echt niet bewegen. Na het ontbijt met een van de sterkste oploskoffies die ik ooit gemaakt heb ging het beter. Voordeel van deze tour is dat je niet veel hoeft te doen: de jeep rijdt je overal heen. En das fijn als je bijna niet kan bewegen door de hoogteziekte. Gelukkig daalden we weer een behoorlijk stuk. Ik voelde me al veel beter en in de jeep was een Jack-kabeltje ingebouwd waardoor we om de beurt muziek konden draaien. Leuk om dat met de groep te delen. We hebben lang in de auto gezeten om als eerste aan te komen bij een steen die door se wind zo is uitgesleten dat hij op een boom lijkt. Bijzonder om te zien. Daarna hebben we weer uren in de auto gezeten, ja de meters moesten gemaakt worden op die dag, meer steenformaties bezocht en gelunched bij een mooi meer. Daarna weer een lang stuk in de auto, we passeerden onder andere een spoorlijn waarover Bolivia mineralen vervoert naar Chili, die daar veel te weinig geld voor terug stuurt. Aan het eind van de middag bereikten we de hoofdattractie van de tour: de zoutvlakte van Uyuni. Aan de rand zijn we in een hotel gemaakt van zout (!!! En ja, ik heb de muren lopen likken, echt keukenzout waarvan de zoutvlakte gemaakt is !!!) aangekomen en hebben we wat gekaard. Na het eten, toen het donker was, stelde de gids voor om de zoutvlakte op te rijden om naar de sterren te gaan kijken. We waren allemaal voor. Je moet je de zoutvlakte voorstellen als een perfect vlak wit gebied van met een oppervlakte van meer dan 10.500 km waarvan de ondergrond tot gemiddeld 2 meter diepte bestaat uit massief keukenzout. En bij nacht is het heel raar om daar te lopen, zo onder de sterren. De gids maakte het compleet door te vertellen over mensen die waren verdwaald en gestorven op de zoutvlakte en over hoe zelfs de meest ervaren gidsen soms in de nacht met de auto de weg uren lang kwijt raken. Ik wilde de proef wel op de som nemen, pakte mijn telefoon, markeerde met de gps-functie de plek waar de auto stond en ben een eindje gaan wandelen op de zoutvlakte. Het was magisch mooi. De duisternis, de sterren en de oneindig lijkende zoutvlakte om me heen. Je voelt gewoon dat je op een heel bijzondere plek bent. Wat ik ook opvallend vond, was hoe ver het geluid reikt op de vlakte: zeker 100 meter van de anderen vandaan kon ik nog woordelijk verstaan wat ze zeiden. Ook voetstappen reikten ver. Zelf had ik mijn schoenen uit gedaan om nog stiller te zijn en op een gegeven moment deed de gids de motor en de lichten van de auto aan: tijd om me weer bij de groep te voegen, met name de gids had al gevreesd voor een nieuw spookverhaal met mij in de hoofdrol. Overigens, de gps-functie van mijn mobiel deed het prima op de zoutvlakte, dus echt zoek zou ik niet zijn geraakt.
We reden terug naar ons zouthotel waar ik de nacht heerlijk heb geslapen, de vlakte en het hotel liggen namelijk 'maar' op 3650 meter.
De volgende dag weer vroeg op, om voor zonsopgang op een 'eiland' in de zoutvlakte te zijn. Letterlijk een stuk berotst land wat midden in de witte zee eruit steekt. Daar, tussen de cactussen hebben we de zonsopgang bekeken (met nog zo'n 150 andere toeristen). Maar ik moet zeggen: het was prachtig! In de film The Bucketlist is een van de zaken die de 2 stervende hoofdrolspelers nog willen doen 'witness something magnificent'. Zij krijgen het uitzicht vanaf de top van de Mount Everest, maar ik zelf stond daar op het eilandje met de opgaande zon wel dit magnificente uitzicht van mijn 'bucketlist' af te vinken. De anderen waren het er mee eens.
Daarna ontbeten op de zoutvlakte en, heeeeel cliché, een hele boel foto's gemaakt. De zoutvlakte leent zich erg goed voor 'trickshots', foto's waarbij door perspectief hele bijzondere vreemde foto's kunnen worden genomen. Ik denk dat onze foto's speciaal van bovengemiddelde kwaliteit zijn omdat we Pablo hadden: een professionele fotograaf. Ik ga er ook niet veel meer over uitleggen, bekijk de foto's maar :)
Daarna hebben we nog het slaapstadje Uyuni bezocht, een treinenkerkhof, hebben we onze gids/chauffeur bedankt voor de mooie drie dagen en hebben we pizza gegeten. Daarna scheiden onze wegen, Guus en ik besloten samen op te reizen naar Sucre in Bolivia om daar samen Spaans te gaan leren/verbeteren. Pablo en Jo hadden minder tijd en gingen op hun eigen tempo Bolivia en Peru afwerken.
Zo, dat was dit reisverslag alweer... Zoals jullie stiekem wel door zullen hebben loop ik hopeloos achter. Ik ga mijn best doen om snel nog een te maken!
Liefs,
Freek
Toen ik mijn laatste reisverslag typte, was ik er niet helemaal bij met mijn hoofd, ik vergat namelijk te vertellen dat Tijn en ik voor we uit elkaar gingen in Santiago nog een mooie wandeling hebben gemaakt naar een heuvel midden in de stad met de toepasselijke naam: Bellavista. Onder aan de heuvel kun je een soort lift-trein ding naar boven nemen om dan via het grote park de heuvel weer af te keuvelen. Wat het mooie is aan Bellavista, is dat als het een beetje helder weer is, je over de stad heen de indrukwekkende 4 tot 6 duizend meter hoge bergen kunt zien. Santiago ligt praktisch tegen de Andes aan, een erg bijzonder gezicht, een miljoenenstad met daarachter de reusachtige bergen.
De wandeling was ook voor mij en Tijn de kans om nog even rustig terug te kijken op onze reistijd samen (6 weken). We hadden het heel goed gehad samen en onze oude vriendschap (ja, 25 jaar al), voelt voor mij weer nabij en levend. Winst.
En toen scheidden onze wegen dus. Tijn met het vliegtuig naar Santa Cruz in Bolivia, ik 24 uur lang met de bus naar het noorden van Chili. Naar San Pedro de Atacama. Een dorp in de droogste woestijn ter wereld. Het heeft er vorige jaar geregend, maar daarvoor had de grond 40 jaar geen druppel uit de hemel ontvangen. Maar dat is niet de reden dat ik er heen wilde gaan. Het is de ongelofelijke natuur waarover ik had gehoord... Na een nachtje goede slaap ben ik op tour naar de Tatio geisers geweest. Dit zijn natuurlijke hete warmwaterbronnen op 4000m hoogte. We gingen er met een busje toeristen en een gids heen heel vroeg in de morgen. Ik vond het een heel bijzondere ervaring om de zon op te zien komen boven de dampende geisers. Daarna zijn we nog met de hele groep in een geiserverwarmde stromend riviertje gaan zitten, tot ook daar de zon op on scheen. Heerlijk, en nog gezond ook met al die mineralen :)
Daarna weer het busje in, nog lamavlees gegeten (beetje zielig maar eigenlijk wel heel lekker), een meer met flamingo's bekeken en weer terug naar San Pedro. Het was inmiddels middag en ik was best een beetje moe van het vroege opstaan maar er was nog iets wat ik volgens iedereen daar moest gaan bekijken: Valle de la Luna. De maanvallei. Dus ik heb een fiets gehuurd en ben naar de maanvallei gefietst, zo'n 5 km verderop. Ik vond het heerlijk om weer op de fiets te zitten, zowel doordat ik lekker was om weer te sporten (stukken lekker hard doortrappen) als de vrijheid van een eigen vervoermiddel hebben en niet achter een groep aan te hobbelen of in een busje te zitten. Aangekomen in de maanvallei was het ook echt de moeite waard. Het is een vallei van zo'n 15 km lang met een weg er doorheen waarover je heen kan fietsen. Je kunt dan op verschillende punten afstappen en wandelingetjes maken. Het landschap was echt bizar: gortdroge woestijnduinen met op sommige plekken een dikke laag keukenzout erop. Het effect was inderdaad zoals ik me een maanlandschap voorstel. In de vallei heb ik nog een stuk door een grot gewandeld en een paar zandduinen op met prachtig uitzicht. Daarna werd ik door een parkwachter de vallei weer uit gebonjourd omdat het gevaarlijk is om na zonsondergang op de weg tussen San Pedro en de vallei te fietsen: er rijden grote trucks naar Argentinië. Ik had nog niet alles gezien in de vallei, maar had in het dorp al een verhaal gehoord van een Australische fietser die na zonsondergang terug was gefietst van de vallei en op de weg naar het dorp door een dronken vrachtwagenchauffeur was doodgereden. Zelf heb ik de belofte gemaakt heel terug te komen naar Nederland en daar hoort voor mij bij om niet de zonsondergang in de maanvallei mee te maken maar deze vanuit het dorp te aanschouwen. Op de terugweg ben ik nog even gestopt bij de plek waar de Australiër zijn ongeluk had. Ze hebben een mooi monumentje voor hem gemaakt: zijn fiets met helm en dubbelgevouwen WIELEN staat maagdelijk wit geverfd in de woestijn. En hij heeft een simpel bordje met zijn naam erbij en de datum erbij. Ik heb er een moment bij stil gestaan en mijn respect betuigd. Het doet me altijd pijn, jonge mensen die overlijden.
De volgende dag werd ik opgehaald om op 3 daagse tour te gaan naar Bolivia! Deze had ik 2 dagen daarvoor al geboekt en ik had er veel zin in! Onze groep bestond verder uit 3 andere toeristen: een Mexicaanse professionele fotograaf: Pablo. Een typische Engelse dame Jo, die in Cambridge heeft gestudeerd én een rete-leuke Nederlandse gast die van één tussenjaar na zijn bachelor twee tussenjaren heeft gemaakt: Guus. En dan was er nog onze chauffeur/gids. Met zijn vijven zaten we in de 15 jaar oude maar goed onderhouden Toyota Landcruiser. Er was meteen een goede klik met de groep en we konden allemaal goed Engels (behalve de gids) waardoor de communicatie ook geen probleem was.
De tour begon met om een van de 5000 meter hoge vulkanen heen rijden en de Boliviaanse grens passeren. Leuk detail is dat toeristen uit de Verenigde Staten als enige mensen die Bolivia binnen willen gaan geld moeten betalen voor hun visum. En niet zo'n beetje ook: 135 US Dollar. Dit heeft Bolivia, bij navraag aan onze gids, ingevoerd omdat het voor Bolivianen zelf bijna onmogelijk is om de VS binnen te komen. Europeanen en Mexicanen hoeven deze 'fee' niet te betalen, dus we waren het alle vier eens met dat de gringo's uit de VS dit betalen :)
Daarna hebben we een paar gekleurde meren bezocht, maar deze waren op dit moment niet zo heel mooi omdat er te veel of te weinig regen was gevallen. Daarna hebben we gezwommen in een geiserverwarmd bad met echt het mooiste uitzicht wat ik me voor kon stellen vanuit een zwembad (inclusief vicuña's (soort super elegante lama's) op de achtergrond. Daarna hebben we een paar heel modderige geisers bezocht op 4800 meter. Ik merkte hier de hoogte wel echt, voor alle duidelijkheid: de hoogste berg van Europa, de Mont Blanc, is ook 4800 meter. Ik was slecht geacclimatiseerd omdat San Pedro 'maar' op 2500 meter was geweest. Daarna gelukkig met onze jeep (want wandelen was er niet bij) wat afgedaald naar de plaats waar we zouden overnachten op 4300 meter. Een eenvoudig hostel met harde bedden maar een lekker houtkachel. Zwaar gelunched en toen met de jeep naar Laguna Colorada gegaan. Een rood meer met heel veel flamingo's. Indrukwekkend en lekker om een beetje rond het meer te wandelen en te praten met Guus. Het was voor mij leuk om hem tegen te komen omdat we in veel dingen op elkaar lijken maar tegelijk ook heel andere levens leiden.
Daarna siësta in de hostel, avondeten en vroeg slapen omdat we de volgende dag meer dan 600 km gingen rijden. Ik had het moeilijk met het slapen. Doordat mijn lichaam totaal niet gewend was aan de hoogte van 4300 meter, haalde ik tijdens het slapen niet genoeg adem waardoor ik telkens wakker werd. (De lucht die je inademt op die hoogte is veel ijler waardoor je óf meer lucht moet inademen óf je meer rode bloedcellen aan moet maken (dit is acclimatiseren)). Toen ik om 6 uur de volgende ochtend opstond voelde ik me beroerd. Mijn lichaam wilde gewoon echt niet bewegen. Na het ontbijt met een van de sterkste oploskoffies die ik ooit gemaakt heb ging het beter. Voordeel van deze tour is dat je niet veel hoeft te doen: de jeep rijdt je overal heen. En das fijn als je bijna niet kan bewegen door de hoogteziekte. Gelukkig daalden we weer een behoorlijk stuk. Ik voelde me al veel beter en in de jeep was een Jack-kabeltje ingebouwd waardoor we om de beurt muziek konden draaien. Leuk om dat met de groep te delen. We hebben lang in de auto gezeten om als eerste aan te komen bij een steen die door se wind zo is uitgesleten dat hij op een boom lijkt. Bijzonder om te zien. Daarna hebben we weer uren in de auto gezeten, ja de meters moesten gemaakt worden op die dag, meer steenformaties bezocht en gelunched bij een mooi meer. Daarna weer een lang stuk in de auto, we passeerden onder andere een spoorlijn waarover Bolivia mineralen vervoert naar Chili, die daar veel te weinig geld voor terug stuurt. Aan het eind van de middag bereikten we de hoofdattractie van de tour: de zoutvlakte van Uyuni. Aan de rand zijn we in een hotel gemaakt van zout (!!! En ja, ik heb de muren lopen likken, echt keukenzout waarvan de zoutvlakte gemaakt is !!!) aangekomen en hebben we wat gekaard. Na het eten, toen het donker was, stelde de gids voor om de zoutvlakte op te rijden om naar de sterren te gaan kijken. We waren allemaal voor. Je moet je de zoutvlakte voorstellen als een perfect vlak wit gebied van met een oppervlakte van meer dan 10.500 km waarvan de ondergrond tot gemiddeld 2 meter diepte bestaat uit massief keukenzout. En bij nacht is het heel raar om daar te lopen, zo onder de sterren. De gids maakte het compleet door te vertellen over mensen die waren verdwaald en gestorven op de zoutvlakte en over hoe zelfs de meest ervaren gidsen soms in de nacht met de auto de weg uren lang kwijt raken. Ik wilde de proef wel op de som nemen, pakte mijn telefoon, markeerde met de gps-functie de plek waar de auto stond en ben een eindje gaan wandelen op de zoutvlakte. Het was magisch mooi. De duisternis, de sterren en de oneindig lijkende zoutvlakte om me heen. Je voelt gewoon dat je op een heel bijzondere plek bent. Wat ik ook opvallend vond, was hoe ver het geluid reikt op de vlakte: zeker 100 meter van de anderen vandaan kon ik nog woordelijk verstaan wat ze zeiden. Ook voetstappen reikten ver. Zelf had ik mijn schoenen uit gedaan om nog stiller te zijn en op een gegeven moment deed de gids de motor en de lichten van de auto aan: tijd om me weer bij de groep te voegen, met name de gids had al gevreesd voor een nieuw spookverhaal met mij in de hoofdrol. Overigens, de gps-functie van mijn mobiel deed het prima op de zoutvlakte, dus echt zoek zou ik niet zijn geraakt.
We reden terug naar ons zouthotel waar ik de nacht heerlijk heb geslapen, de vlakte en het hotel liggen namelijk 'maar' op 3650 meter.
De volgende dag weer vroeg op, om voor zonsopgang op een 'eiland' in de zoutvlakte te zijn. Letterlijk een stuk berotst land wat midden in de witte zee eruit steekt. Daar, tussen de cactussen hebben we de zonsopgang bekeken (met nog zo'n 150 andere toeristen). Maar ik moet zeggen: het was prachtig! In de film The Bucketlist is een van de zaken die de 2 stervende hoofdrolspelers nog willen doen 'witness something magnificent'. Zij krijgen het uitzicht vanaf de top van de Mount Everest, maar ik zelf stond daar op het eilandje met de opgaande zon wel dit magnificente uitzicht van mijn 'bucketlist' af te vinken. De anderen waren het er mee eens.
Daarna ontbeten op de zoutvlakte en, heeeeel cliché, een hele boel foto's gemaakt. De zoutvlakte leent zich erg goed voor 'trickshots', foto's waarbij door perspectief hele bijzondere vreemde foto's kunnen worden genomen. Ik denk dat onze foto's speciaal van bovengemiddelde kwaliteit zijn omdat we Pablo hadden: een professionele fotograaf. Ik ga er ook niet veel meer over uitleggen, bekijk de foto's maar :)
Daarna hebben we nog het slaapstadje Uyuni bezocht, een treinenkerkhof, hebben we onze gids/chauffeur bedankt voor de mooie drie dagen en hebben we pizza gegeten. Daarna scheiden onze wegen, Guus en ik besloten samen op te reizen naar Sucre in Bolivia om daar samen Spaans te gaan leren/verbeteren. Pablo en Jo hadden minder tijd en gingen op hun eigen tempo Bolivia en Peru afwerken.
Zo, dat was dit reisverslag alweer... Zoals jullie stiekem wel door zullen hebben loop ik hopeloos achter. Ik ga mijn best doen om snel nog een te maken!
Liefs,
Freek
-
12 Juli 2016 - 19:04
Merijn:
Leuk :D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
